Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ β# ὑπὲρ Θηβαίων πρῶτος 18:

καὶ μὴν συνηγωνίσασθε μὲν ἂν προθύμωσ, εἴ τισ ὑμᾶσ ἐκάλεσε τότ’ εὐθύσ. τὸ δ’ ὄνειδοσ ὅμοιον, καὶ νῦν ἐὰν ὑπαχθῆτε. οὐ γὰρ ταύτῃ τῇ μάχῃ μόνον, ἀλλὰ καὶ πολλαῖσ ἄλλαισ ταῖσ ἄνω πράττειν ὑπεναντία δόξετε. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκποδὼν συμβουλεύσαιμ’ ἂν ὑμῖν οὐδ’ αὐτὸσ ἀμφοτέροισ στῆναι, ἀλλ’ εἰ οἱο͂́ν τ’ εἰπεῖν μᾶλλον τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ἢ μηδετέροισ προσθέσθαι. ἐκείνωσ μὲν γὰρ Θηβαίουσ ἀδικοῦντεσ Λακεδαιμονίουσ φήσετ’ οἰκτείρειν, οὕτω δ’ οὔτε Θηβαίοισ τὰ δίκαια φυλάξετε οὔτε τούσδε φίλουσ προσλήψεσθε, δόξαν δὲ οὐ καλὴν ἀργίασ οἴσεσθε, ἣν οὐδέσι μᾶλλον τῶν ὄντων προσήκει φυγεῖν ἤπερ ὑμῖν. διὰ τί; ὅτι πρῶτον μὲν πάντων ὀνειδῶν ἀπηλλαγμένοι τούτου πλεῖστον ἀφεστήκατε, καὶ λόγοσ ἐστὶ παλαιὸσ καὶ γνῶναι τὰ βέλτιστα καὶ πρᾶξαι πάντων ὑμᾶσ ὀξυτάτουσ εἶναι· δῆλον δ’ ἔκ τε τῶν ψηφισμάτων καὶ τῶν ἀγώνων, οὓσ ἐν τῷ παντὶ χρόνῳ πεποίησθε. ἔπειτα νόμοσ παρ’ ὑμῖν, ὡσ ἐγὼ μονίζω, μόνοισ ἐστὶν, ὁ γραφὰσ πεποιηκὼσ ἀργίασ, ἵνα μηδεὶσ σχολάζῃ παρὰ καιρὸν μηδ’ ἀμελῇ, μηδ’ ἀπραγμοσύνην τὸ νωθρὸσ εἶναι καλῇ. ἃ δὲ τοὺσ ἰδιώτασ κεκωλύκατε, τούτοισ αὐτοὺσ ἐνόχουσ δημοσίᾳ φανῆναι κακῶν ἔσχατόν ἐστι. καὶ γὰρ αὖ κἀκεῖνο. εἰ μὲν οἱοῖ́ τ’ εἰσὶν ἀναφέρειν οἱ Λακεδαιμόνιοι, μὴ μετὰ τῶν Θηβαίων ὑμῶν στάντων, οὐ πάρεισιν οἷ προσῆκεν αὐτοὺσ οὐδ’ οἷ δεῖ σπουδάζειν προαγαγεῖν· εἰ δ’ ὑπερσχήσουσιν οἱ Θηβαῖοι, βέλτιον ἐφ’ ὑμᾶσ ἐλθεῖν τοὔνομα ἢ ἐπὶ τοὺσ καὶ χωρὶσ ὑμῶν ἂν κρατήσαντασ. οὐ δεινὸν οὖν ἐξαλεῖψαι Λακεδαιμονίουσ ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ; πάνυ γε, ὅταν περ ἐφ’ ἡμῖν γένωνται καὶ παραδῶσι τὴν πόλιν, ὥσπερ ὑμεῖσ ἐκείνοισ πρότερον. εἰ δ’ ἔγκεινται, τί δεῖ ταῦτ’ ἀποδύρασθαι;