Aristides, Aelius, Orationes, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ 1:

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ 1:)

ἅπασι μὲν, ὡσ ἐγὼ νομίζω, προφάσεισ ἱκαναὶ τοῦ λέγειν ὡσ ἐν τῷ παρόντι· ἥ τε γὰρ πόλισ ἀξία σπουδῆσ, εἰ δή τισ ἄλλη τῶν Ἑλληνίδων, τό τ’ ἔργον ἐφ’ ᾧ τὴν ἱερομηνίαν ποιεῖται μέγιστον τῶν εἰσ ὄψιν ἐλθόντων ἀνθρώποισ, οἵ τε καιροὶ τῶν πώποτε ἄριστοι καὶ τελεώτατοι· ἐμοὶ δὲ καὶ μάλιστα ἐναργὴσ ἡ πρόφασισ καὶ τῆσ συνηθείασ τοῦ βίου τοῦ ἡμετέρου. ὁ γὰρ Ἀσκληπιὸσ κελεύει λέγειν· ὥστ’ οὔτ’ ἀσθένειαν σώματοσ οἱο͂́ν τε ὑπολογίσασθαι πρόσ γε αὐτὸν τὸν σωτῆρα οὔτε τῆσ ὑποθέσεωσ τὸ μέγεθοσ καταδεῖσαι μὴ οὐ ῥᾴδιον ᾖ τυχεῖν· ἀλλ’ ὥσπερ ἔφη Πίνδαροσ, θεοῦ δείξαντοσ ἀρχὴν οὐδὲν δὴ τὸ κωλῦον, ἄλλωσ τε καὶ οὐ νῦν πρῶτον αὐτοῦ πειρώμεθα, ἀλλ’ ἐν πολλοῖσ τε καὶ μεγάλοισ καὶ πρόσθεν ἔγνωμεν ἐφ’ ἡμῶν αὐτῶν, οὐχ ἑτέρων, ὁπόσον τὸ τῆσ ῥᾳστώνησ αὐτῷ περίεστι κἀν τοῖσ καθάπαξ ἀπόροισ εἶναι δοκοῦσι, καὶ μὴ ὅτι τοῖσ χαλεποῖσ μὲν, ἀπογνῶναι δ’ οὐκ ἀναγκαίωσ ἔχουσιν. ἔγωγ’ οὖν πρὸσ τοσοῦτον ἥκω τοῦ πιστεύειν ἑτέρῳ μελήσειν, ὥστ’ οὐκ οἶδ’ ὅντινα τρόπον αὐτοσχεδιάζω, πλὴν ὅσον οὐκ ἀπὸ στόματοσ παντελῶσ, ἀλλὰ γράφων ἔτι. οὔτε γὰρ πρόσθεν ἔγνων ὅ τι χρὴ λέγειν, πρὶν ἔδει λέγειν ἤδη, ὅ τε προστάξασ μείζων ἁπάσησ ἔμοιγε παρασκευῆσ. ἡγοῦμαι δὲ οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον περὶ τῶν πραγμάτων τῶν μεγάλων ἔχειν καὶ τῶν πελαγῶν· τὰ μὲν γὰρ ὅσῳ μείζω, τοσούτῳ παρέχει πλείω τὸν φόβον, τὰ δ’ ἔστιν ὅπη καὶ βοηθεῖ, ἔστι γὰρ ὥσπερ ὁρ́μου λαβέσθαι πολλαχόθεν· ὥστ’ εἰ μὴ παντάπασί τισ εἰή δυστυχὴσ, τό γε τοῦ παντὸσ δοκεῖν διαμαρτεῖν διαφεύξεται.

상위

Aristides, Aelius (아리스티데스, 아일리오스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION