Aristides, Aelius, Orationes, Ῥώμησ ἐγκώμιον 2:

τὴν δὲ πόλιν ᾄδουσι μὲν πάντεσ καὶ ᾄσονται, τοσούτῳ δὲ ἐλάττω ποιοῦσιν ἢ σιωπῶντεσ, ὅσῳ παρὰ μὲν τὴν σιωπὴν οὔτε μείζονα οὔτ’ ἐλάττονα ἔστι ποιῆσαι τῆσ οὔσησ, ἀλλ’ ἀκέραιοσ τῇ γνώσει μένει, οἱ δὲ λόγοι τοὐναντίον οὗ βούλονται ποιοῦσιν· ἐπαινοῦντεσ γὰρ οὐ δεικνύουσιν ἀκριβῶσ ὃ θαυμάζουσιν, ἀλλ’ ὥσπερ ἂν εἴ τισ ζωγράφοσ σῶμα καλὸν καὶ περίβλεπτον ἐπιχειρῶν δεῖξαι διὰ τέχνησ, εἶτα ἀπολείποιτο, πᾶσ τισ ἂν φαίη δή που λυσιτελεῖν μὴ γράφειν, ἀλλ’ ἢ αὐτὸ ἰδεῖν ἐᾶν, ἢ μὴ δεικνύειν αὐτοῖσ ἐπὶ τὸ χεῖρον μιμούμενον, ὣσ δὲ καὶ περὶ ταύτησ μοι δοκεῖ τῆσ πόλεωσ ἔχειν· ἀφαιροῦσιν οἱ λόγοι τὰ πολλὰ τῶν θαυμάτων καὶ ποιεῖν δοκοῦσί μοι παραπλήσιον ὥσπερ ἂν εἴ τισ στρατιᾶσ πλῆθοσ ἐξαγγεῖλαι βουλόμενοσ, οἱο͂ν τῆσ Ξέρξου, καὶ πάνυ δὴ θαυμάζων, εἶτα λέγοι μυρίουσ ἢ δισμυρίουσ στρατιώτασ ἰδεῖν, ἵππον δὲ τόσην καὶ τόσην, οὐδὲ πολλοστὸν μέροσ τοῦ παντὸσ λέγων ἐν οἷσ θαυμάζει. ἡ γὰρ δὴ πρώτη λόγου δύναμιν ἐξελέγξασα οὐκ ἐπὶ πᾶν ἐφικνουμένην ἥδε ἐστί· περὶ ἧσ μὴ ὅτι εἰπεῖν κατὰ τὴν ἀξίαν ἔστιν, ἀλλ’ οὐδ’ ἰδεῖν ἀξίωσ αὐτὴν, ἀλλ’ ὡσ ἀληθῶσ Ἄργου τινὸσ πανόπτου, μᾶλλον δὲ τοῦ κατέχοντοσ αὐτὴν πανόπτου θεοῦ δεῖ. τίσ γὰρ ἂν τοσάσδε ὀρῶν κορυφὰσ κατειλημμένασ, ἢ πεδίων νομοὺσ ἐκπεπολισμένουσ, ἢ γῆν τοσήνδε εἰσ μιᾶσ πόλεωσ ὄνομα συνηγμένην, εἶτα ἀκριβῶσ καταθεάσαιτο ἀπὸ ποίασ τοιαύτησ σκοπιᾶσ;