Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 107:

ἀνθ’ ὧν, ὦ ἄνδρεσ Ἕλληνεσ, οὔτε φθόνον εἰκὸσ ἔχειν τῇ πόλει οὔθ’ ὑποχωροῦντασ αἰσχύνεσθαι, ἀλλὰ συναύξειν ἐκ τῶν ἐνόντων καὶ φιλοτιμεῖσθαι. τῶν γὰρ Ἀθηναίων νικώντων, παρ’ ὑμῖν ἐστι τὸ νικᾶν. πάντασ μὲν γὰρ ἁπάντων εἶναι ἀρίστουσ ἀδύνατον. ὥσπερ δὲ ὅταν στρατηγὸσ προέχῃ, μετέχει τῆσ δόξησ ἡ πόλισ, οὕτω τῆσ ἡγουμένησ πόλεωσ τὰ εἰκότα τιμωμένησ ἅπασι μέτεστι τῆσ φιλοτιμίασ. οἶμαι δὲ οὐδ’ αὐτοῖσ Ἀθηναίοισ φέρειν αἰσχύνην, ἄν τισ αὐτοῖσ πρεσβεύῃ τὴν ἀκρόπολιν. χρὴ τοίνυν καὶ ὑμᾶσ, ὥσπερ ἀκρόπολίν τινα ἢ κορυφὴν νομίσαντασ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τῶν ὁμοφύλων τὴν πόλιν καὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ κοσμεῖν, καὶ μετέχειν τῆσ δόξησ, ἀλλ’ οὐκ ἀποστερεῖσθαι νομίζοντασ. εἴργασται καὶ ἡμῖν ὁ λόγοσ ἀντὶ τοῦ πέπλου κόσμοσ Παναθηναίων τῇ θεωρίᾳ· δοῦναι δὲ χάριν τῆσ αὐτῆσ θεοῦ ἧσπερ καὶ ὁ λόγοσ καὶ ἡ πόλισ.