Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 45:

φέρε γὰρ πρὸσ θεῶν, ἵνα μικρὸν προσδιατρίψωμεν τῷ λόγῳ καὶ τὸ ἦθοσ αὐτῶν καὶ πᾶν ὃ λέγω σαφέστερον κατίδῃ τισ, εἰ τὴν ἡγεμονίαν αὐτοὶ τότε τοὺσ Ἕλληνασ ᾔτησαν, λέγοντεσ ὡσ, ἂν μὲν κρατηθῶσι τῇ ναυμαχίᾳ, οὐκ ἔσονται κύριοι σφίσιν αἱρεῖσθαι τοὺσ ἡγεμόνασ οὐδὲ ὑπὲρ τῶν ἐν αὐτοῖσ ἡγησομένων ὁ βάρβαροσ αὐτοῖσ εἶναι ποιήσει τὸν λόγον, ἀλλ’ ἀκολουθεῖν αἰσχρῶσ ἐκείνῳ δεήσει καὶ δούλουσ καὶ ἀναρπάστουσ γενέσθαι, ἴσωσ δὲ οὐδ’ ἀκολουθεῖν, ἀλλ’ ἀφανισθέντασ τρόπον ὅντινα ἐκείνῳ δόξειεν ἀπελθεῖν ἐξ ἀνθρώπων αὐτοῖσ ἱεροῖσ καὶ ὅπλοισ καὶ νόμοισ· λέγοντεσ δ’ ὅτι ταῦθ’ ἡμεῖσ προορώμενοι τὴν πόλιν εἰσ τὰσ τριήρεισ πᾶσαν μετεσκευάσαμεν, καὶ εἴτε δεῖ τὰ μέγιστα τετολμηκέναι, ἐκλέλειπται τὰ κοινὰ τῆσ ἀνθρωπείασ φύσεωσ ἡμῖν ὑπὲρ ὑμῶν, εἴτε παρασκευῆσ οὕτωσ ἔχειν, ὡσ ἀβίωτον ὂν ἡττηθεῖσιν, ἡμεῖσ τοῦτο διανενοήμεθα· καὶ μόνοισ ἡμῖν ἀναγκαῖόν ἐστι τὸ νικᾶν· ὥστ’ εἴτε τι νίκησ δεῖσθε, τοσοῦτον ἡμῖν προκέκοπται, εἴτε καὶ τὴν συντέλειαν δεῖ σκοπεῖν, δύο τοῦ παντὸσ μέρη μόνοι πληροῦμεν, οὗτοι δ’ εἰκοστὸν τοῦ παρ’ ἡμῶν· εἰ ταῦτ’ ἔλεγον καὶ κεφάλαια προσετίθεσαν, ὅτι εἰ μὲν δέχεσθε ἐπὶ τούτοισ· εἰ δὲ μὴ, σκοπεῖτε μὴ οὐχ ἡμᾶσ μειζόνων ἢ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἀποστερήσετε· εἰ δὲ δὴ καὶ προσέθηκαν, ἐῶ γὰρ τὸν ἡγούμενον, ὃσ τοσοῦτον ἁπάντων ὑπερεῖχεν ὥσθ’ εἷσ ἀντὶ πάντων ἦν, ὃσ μόνοσ καὶ τόπουσ καὶ καιροὺσ καὶ τὰ τῶν βαρβάρων ἀπόρρητα καὶ τὰ μέλλοντα ὥσπερ μάντισ ἐξηγεῖτο· ἀλλ’ εἰ προσέθηκαν ἐκεῖνο μόνον τῇ προκλήσει, ὅτι, εἰ δ’ ἄρ’ ἄλλωσ ἐγνώκατε ὑμεῖσ, ἡμῖν δ’ ἕτεροσ δώσει τὴν ὑμετέραν ἡγεμονίαν ἄσμενοσ καὶ προσθήσει χρήματα Μηδικὰ καὶ δωρεὰσ, πρὸσ ταῦθ’ αἱρεῖσθε ὁπότερα βούλεσθε, ἆρ’ ἢ τῷ δικαίῳ λόγουσ οὐχὶ συμβαίνοντασ, ἢ ταῖσ παρούσαισ ἀνάγκαισ οἱούσ ἐγχωρεῖ παριδεῖν, εἶπον ἂν, εἰ τούτοισ ἐχρῶντο;