Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ βασιλέα [σπ.] 12:

ποῖοι μὲν γὰρ πόροι ποταμῶν κεκώλυνται διελθεῖν; τοῦτο γὰρ ὥσ γε ἐν βραχεῖ πλεῖστον εἰρήσθω. τίνεσ δὲ θαλάττησ ἀποκέκλεινται πορθμοί; νῦν καὶ πανηγύρεισ φαιδρότεραι καὶ ἑορταὶ θεοφιλέστεραι. νῦν καὶ τὸ Δήμητροσ πῦρ λαμπρότερον καὶ ἱερώτερον. ὦ φῶσ τῆσ ἀνθρωπίνησ εὐδαιμονίασ. νῦν ἅπαντεσ ἄνθρωποι τὴν ἀληθῆ εὐδαιμονίαν εὑρηκέναι δοκοῦσιν. ὦ πάντασ βασιλέασ παρεληλυθὼσ, σοφίᾳ μὲν τοὺσ σοφοὺσ, ἀνδρείᾳ δὲ τοὺσ ἀνδρείουσ, εὐσεβείᾳ δὲ τοὺσ ἐπὶ ταύτῃ διαφέροντασ, εὐτυχίᾳ δὲ τοὺσ εὐτυχεστάτουσ· ἀνθ’ ὧν οὐκ ἂν γένοιτο ἀξία σοι χάρισ παρ’ ἡμῶν οὔτ’ ἐν ἐπαίνοισ οὔτ’ ἐν ἄλλῃ οὐδεμιᾷ τιμῇ. σὲ δὲ, ὦ παῖ γενναῖε γενναίων, κατ’ ἴχνοσ εἰή βαίνειν τοῦ πατρόσ.