Aristides, Aelius, Orationes, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν 1:

ὦ πολλὰ δὴ πολλάκισ ἐν νυξί τε καὶ ἡμέραισ ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ κληθεὶσ ὑφ’ ἡμῶν, Ἀσκληπιὲ δέσποτα, ὡσ ἀσμένοισ καὶ ὑπερποθοῦσιν ἔδωκασ ἡμῖν οἱο͂ν ἐκ πελάγουσ πολλοῦ καὶ κατηφείασ λιμένοσ τε λαβέσθαι γαληνοῦ καὶ προσειπεῖν τὴν κοινὴν τῶν ἀνθρώπων ἑστίαν, ἧσ ἀτέλεστοσ μὲν οὐδεὶσ δή που τῶν ὑφ’ ἡλίῳ, διισχυρίσασθαι δὲ ἔστιν ὡσ Ἑλλήνων γε οὐδείσ πω πλείω μέχρι τοῦδε ἀπέλαυσε. καὶ γὰρ εἰ σφόδρα εἰωθότι ταῦτα ἐμοὶ λέγειν, ὀκνητέον γε οὐδὲν μᾶλλον. οὔκουν τάσ γε προσρήσεισ τὰσ ἐφ’ ἡμέρᾳ ταύτασ ἐλλείπομεν φεύγοντεσ τὴν συνήθειαν, ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτο φυλάττομεν, ὅτι εἰθίσθημεν ἐξ ἀρχῆσ. ἐμοὶ δὲ ἐπιμελὴσ μὲν δή που καὶ ἡ διὰ τῶν θυμάτων τε καὶ θυμιαμάτων χάρισ τε καὶ τιμὴ, εἴτε κατὰ τὴν Ἡσιόδου παραίνεσιν γιγνομένη εἴτε καὶ προθυμότερον τῆσ δυνάμεωσ.