Aristides, Aelius, Orationes, εἰσ Δία 1:

τάδε σοὶ κατ’ εὐχὴν, Ζεῦ βασιλεῦ τε καὶ σῶτερ, δῶρα ἀνάγομεν, σὺ δὲ δέξαι, καὶ ὥσπερ ἔσωσασ εὐμενῶσ, καὶ προσοῦ τὰ χαριστήρια, τῷ τε λόγῳ ἐπάρκεσον καὶ παράπεμψον εἰσ ὅσον ἀνθρώπου λόγον ἐξικέσθαι δυνατὸν ὡσ πλεῖστον, ὡσ μὴ τελέωσ καταγέλαστοι γενώμεθα, μηδὲ ἀπὸ τοῦ παντὸσ πέσοιμεν. καίτοι πρὸσ αὐτῷ γιγνόμενοσ οὐκ ἔχω τίσ γένωμαι, ἀλλὰ νῦν μοι δοκῶ καὶ σφόδρα μανθάνειν ὡσ τελέωσ ἄρα ἐκινδύνευον, καὶ οὐκ ἐν ἐμαυτῷ ἦν ὑπὸ τῆσ θαλάττησ, κατὰ τοιούτων εὐχόμενοσ, ἃ μήτε ἀποπληρῶσαι ῥᾴδιον μήτε ἐγχειρῆσαι σωφροσύνησ ἴσωσ ἔχει πίστιν, ὑπισχνούμενοσ ὕμνον ἐρεῖν Διὸσ, καὶ ταῦτα ἄνευ μέτρου. ἦ πολλὴ τότε ἦν ἡ θάλαττα καὶ πᾶν ἐποίει καὶ πράττειν καὶ λέγειν.