Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 57:

τοῖσ μὲν γὰρ ὡσ ἀνάξια τῆσ ἡμετέρασ προαιρέσεωσ καὶ φιλανθρωπίασ δι’ ὧν ἐπηγγέλλοντο βεβουλευμένοισ μεμψάμενοι, τοῦ δ’ ὡσ ἀδυνάτοισ ἐπιχειροῦντοσ οὐδ’ ἀκοῦσαι ὅλωσ οὐδ’ ὁπωστιοῦν ἀνασχόμενοι, τὸν μὲν αἰσχρῶσ ἀναχωρῆσαι τῆσ Ἑλλάδοσ παρεσκευάκαμεν, τοὺσ δὲ μετὰ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐξειλόμεθα τῶν κινδύνων. πάλιν τοίνυν κοινῇ πάντεσ ξυνεισενεγκεῖν Λακεδαιμονίοισ τὰ χρήματ’ ᾠήθημεν δεῖν, ἅπερ ἐδανείσαντο μὲν παρ’ αὐτῶν οἱ τριάκοντα κατὰ τῶν ἐν Πειραιεῖ· ὡσ δὲ τὰ πράγματα κατέστη καὶ Λακεδαιμόνιοι ταῦτ’ ἀπῄτουν, οἱ μὲν ἄλλοι πάντεσ ἀποδοῦναι τοὺσ δανεισαμένουσ ἠξίουν καὶ διαλύσασθαι κατὰ τὸ εἰκὸσ, αὐτοὶ δ’ οὗτοι τοῦτ’ ἂν πρῶτον γνώρισμα τῆσ ὁμονοίασ ἐβόων γενέσθαι, ἐὰν ὁ δῆμοσ ἅπασ ἐκτίσῃ. ὅτε τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ μηδ’ ἡστινοσοῦν προϋπηργμένησ ἀνάγκησ, ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ φιλανθρωποτάτου μόνου τῆσ γνώμησ τὰ τοιαῦτα πράττειν τῶν καλλίστων ἐδόκει, καὶ διαγεγόναμεν τὸν ἅπαντα χρόνον τὴν καλλίστην ταύτην καὶ λυσιτελεστάτην καὶ μόνην προσήκουσαν ἀνθρώποισ φιλοτιμούμενοι, νῦν ἀμφοτέρων ὄντων, τοῦ τε τὰ δίκαια πράττειν ἀνάγκην εἶναι τοῦ τε κεχρῆσθαι τῇ γνώμῃ, καὶ μὴ τὴν ἐξ ἀρχῆσ θαυμαστὴν ταύτην ἔνστασιν ἐγκαταλιπεῖν, ἔπειτ’ οὐκ ἐθελήσομεν;