Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ τοὺσ αἰτιωμένουσ ὅτι μὴ μελετῴη 3:

πρότερον μὲν οὖν ἔγωγε οὐκ ᾔδειν πρὸσ τί ποτ’ εἰή λεγόμενον τὸ προσεγκαλεῖν τοὺσ φῶρασ, νυνὶ δέ μοι δοκῶ γιγνώσκειν. ὅταν γὰρ οἷσ ἀπαντᾶν ἐπὶ τὰσ μελέτασ καὶ τὰσ ἀκροάσεισ προσῆκον, τοῦτο παρέντεσ ὡσ οὐδεὶσ ἔσθ’ ὁ λέγων αἰτιῶνται, πῶσ οὐ τὰ σφέτερ’ αὐτῶν ἑτέρων λογίζονται, ὥσπερ ἂν εἴ τινεσ ἡλίου καθαρῶσ φλέγοντοσ μύσαντεσ λέγουσι τὸ φαινόμενον οὐκ εἶναι. ἀλλ’ οἶμαι. ταῦτα μέν ἐστιν αὑτοὺσ ἐξαπατώντων, δοκούντων δὲ ἑτέρουσ. ὡσ δ’ εἰκόσ τέ ἐστι καὶ δεῖ διανοεῖσθαι περὶ τούτων, εἰ βούλεσθε, ἀκούσατε. ἐγὼ νομίζω τὰσ τέχνασ καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ἄχρι μὲν τοῦ μεταχειρίζεσθαι πρὸσ τοὺσ μετιόντασ εἶναι, τὸ πέρασ δ’ οὐκέτι πρὸσ τούτουσ, ἀλλ’ εἶναι διττὴν χρῆσιν ἁπάσησ τέχνησ, τὴν μὲν αὐτοῦ τοῦ τὸ ἔργον μεταχειριζομένου, τὴν δὲ τῶν χρωμένων. ὅταν μὲν οὖν τισ ἐκλίπῃ τὰσ οἰκείασ πράξεισ, ὑπεύθυνοσ κατὰ τοῦτο· ὁ γὰρ δὴ χρῆσθαι βουληθεὶσ κεκώλυται· ὅταν δ’ ὁ μὲν ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα ἐργάζηται τὰ ἑαυτοῦ, οἱ δ’ ἐκποδὼν ὦσιν, οὐχ ὁ πράττων, οἶμαι, τὰ δέοντα ὑπεύθυνοσ, ἀλλ’ οἱ μὴ χρώμενοι. τί χρὴ τὸν ἰατρὸν τὸν ἀγαθὸν ποιεῖν; παρεσκευάσθαι τὰ φάρμακα, τὴν χεῖρα, τὴν ἐπιστήμην· χρῆσθαι δὲ τούτοισ κελεύειν οὐκέτι τῆσ τέχνησ ἐστὶν, ἀλλὰ δεῖ τὸν κάμνοντα βαδίζειν, ἢ πέμπειν ὡσ ἐκεῖνον. ἂν δέ γε ὁ ἰατρὸσ δέηται τοῦ σωθῆναι δεομένου, ἢ νὴ Δί’ ὁ κυβερνήτησ τῶν πλεῦσαι δεομένων, ἢ τῶν ἀμφισβητούντων ὁ δικαστὴσ, ἢ τῶν στρατιωτῶν ὁ στρατηγὸσ, ἢ ὁ ῥήτωρ τῶν ἀκροατῶν, ἄνω ποταμῶν ἅπαντ’ ἂν εἰή τὰ πράγματα. μὴ γὰρ ὅτι ἐν τοῖσ σπουδαίοισ καὶ τοσοῦτον ἀξίᾳ προήκουσιν, ἀλλ’ ἐπὶ τῶν βαναύσων τεχνῶν οὐδαμοῦ τοῦτο ἐνομίσθη, τοὺσ δημιουργοὺσ παρὰ τοὺσ χρῄζοντασ ἰέναι δεησομένουσ αὑτοῖσ χρῆσθαι, ἀλλ’ οἱ μὲν χρῄζοντεσ οἰκοδομῆσαι δέονται τῶν τεκτόνων, οὐχ οἱ τέκτονεσ τούτων· γεωργὸσ δὲ ἐπὶ τὰσ τοῦ χαλκέωσ βαδιεῖται θύρασ, ὅταν ἢ σμινύησ ἤ τινοσ ἄλλου τῶν τοιούτων δεηθῇ, καὶ πάλιν γε ὡσ ἐκεῖνον ὁ χαλκεὺσ, ὅταν σίτου. κουρέα δὲ ἤδη πώποτ’ εἶδεσ προσιόντα τῳ καὶ λέγοντα, ὦ βέλτιστε ἀνδρῶν παράσχεσ μοι κεῖραι σεαυτὸν, ἢ τῶν ὀνύχων ἀφελεῖν, ἢ ξέσαι, ταῦτα γὰρ ἔσθ’ ἡ ’μὴ τέχνη;