Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 134:

προσθῶμεν τοίνυν ὅτι καὶ Περικλέα μὲν οὐδεὶσ τῶν ὁμιλητῶν, οὐδὲ τῶν ἐκ τοῦ δήμου τὴν γραφὴν ἐκείνην ἐγράψατο, ἀλλ’ εἷσ τῶν ἀντιστασιωτῶν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ εἰδὼσ εὖ καὶ καλῶσ ἐκεῖνον ἄνθρωποσ, Σωκράτει δὲ ὁ τῶν νέων ἀπέχεσθαι καὶ σιωπᾶν ἐπιτάξασ οὐ τῶν σοφιστῶν ἦν οὐδεὶσ οὐδὲ τῶν ἀντιτέχνων, ἀλλ’ εἷσ τῶν ὅτ’ ἦν νέοσ φοιτώντων παρ’ αὐτῷ. καὶ ὥσπερ ἀρτίωσ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέουσ καὶ Κίμωνοσ, ἑκάστου τε τῆσ τύχησ ἐφαίνου μετέχων, οὕτω σοι καὶ ὁ τέταρτοσ λοιπὸσ ἐνταῦθα ἀπήντηκε. τοσοῦτον, ὡσ ἐοίκεν, ἀπώνατο τῆσ συνουσίασ αὐτοῦ. ταῦτ’ οὖν ἡμεῖσ ἐπὶ Σωκράτη οἴσομεν; ἀλλ’ οὐχὶ δίκαια ποιήσομεν ἴσωσ. δοκεῖ δέ μοι καὶ Πλάτωνα δίκη μετελθεῖν τοῦ λόγου καὶ τῆσ ἐπιτιμήσεωσ. παραιτοῦμαι δ’ εὐμενῆ καὶ ἵλεων εἶναι τοῖσ λεγομένοισ, εἴ τίσ ἐστιν αἴσθησισ. καὶ οὐκ ἐρῶ Διονύσιον οὔτε τὸν Ἑρμοκράτουσ οὔτε τὸν Διονυσίου οὔτε τῶν ἐν Σικελίᾳ μετ’ ἐκείνου συνδιατριψάντων οὐδένα, ἀλλ’ εἰσὶν οἳ λέγουσιν, ἕτεροι δ’ αὖ φασιν ἀληθῆ λέγειν τούτουσ ὡσ ὅτε τὴν τρίτην ἀποδημίαν εἰσ Σικελίαν ἀπεδήμησε, τότε τῶν ἑταίρων τινὲσ αὐτοῦ καὶ τῶν εἰσ τὰ μάλιστα ὡμιληκότων ὑπολειφθέντεσ οἴκοι νεώτερα ἐβουλεύσαντο, καὶ τοὺσ Ἀθηναίουσ ἐμιμήσαντο, μᾶλλον δὲ οὐ τοὺσ Ἀθηναίουσ, ἀλλὰ τοὺσ Ἀθηναίων ὑπηκόουσ λέγω τοὺσ ἀφισταμένουσ. καίτοι τό γ’ ἐκείνων ἐπαναστάσει προσεοικὸσ ἦν, οἱ δὲ διατριβάσ τε ἀντικατασκευάζειν αὐτοῖσ ἠξίουν πλησίον τῆσ ἐκείνου καὶ ᾠκοδόμουν ἐπὶ τῇ Ἀκαδημίᾳ, τό τε σύμπαν ὑπερφρονεῖν ἐκέλευον ὅτου δὴ ‐ οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἂν ἐφεξῆσ οὑτωσὶ προσθείην τοὔνομα ‐ φάσκοντεσ γέροντά τε εἶναι πολλοῦ καὶ παραφρονεῖν ἤδη. ὥστε, ὦ φίλε Πλάτων, ἀτεχνῶσ τὸ τοῦ Περικλέουσ συνέβη σοι.