Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 87:

οὐ γὰρ εἰ ῥᾴδιον ἢ μὴ τῷ ὄντι γενέσθαι ῥήτορα προὔκειτο σκοπεῖν, ἐπεὶ τοῦτό γε καὶ ἡμεῖσ, εἰ βούλει, μαρτυροῦμεν, κἂν εἰ τὴν Στέντοροσ φωνὴν κτησαίμεθα, φθεγξαίμεθ’ ἂν ὡσ οὐ ῥᾴδιον, κἂν ὁ Νεῖλοσ, ὦ μακάριε, τοῖσ ἑπτὰ στόμασιν εἰ λάβοι φωνὴν, ὥσπερ ὁ Σκάμανδροσ κατὰ τὸν Ὅμηρον, ἀλλ’ εἰ δυνατὸν ἢ μὴ καὶ φύσιν ἔστ’ ἔχον συμβῆναι, τοῦτ’ ἦν ἐκ τοῦ λόγου. φέρε γὰρ πρὸσ Διὸσ, εἰ πρὶν Ἀριστείδην γενέσθαι, τοὺσ κατὰ τῆσ ῥητορικῆσ λόγουσ τούτουσ ἐποιεῖτο, προθυμούμενοσ ἐκ παντὸσ τρόπου δεικνύναι φαῦλόν τι καὶ φυγῆσ ἄξιον, λέγων ὡσ ἀδύνατον χρηστόν ποτε ἄνδρα ἢ δίκαιον γενέσθαι λόγων τοιούτων προσαψάμενον, οὐκ ἂν ἐψεύδετο; δηλοῖ τό γε Ἀριστείδην φανῆναι τοιοῦτον, εἴπερ μὴ ψευδῆ Πλάτων εἴρηκε περὶ αὐτοῦ. οὐκοῦν δεινὸν εἰ πρὶν μὲν Ἀριστείδην γενέσθαι προσδοκᾶν ἔδει γενήσεσθαί τινα καὶ μὴ νομίζειν καθάπαξ ἀδύνατον, ἐπεὶ δ’ οὗτοσ ἐμφανὲσ παράδειγμα ὑπάρχει, μήθ’ ὡσ γενομένου τούτου μήθ’ ὡσ ἐγχωροῦν ὅλωσ ἐγκαλεῖν. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνο ἴσον, μὴ γενομένου μὲν ὅλωσ χρηστοῦ μηδενὸσ τοῦτ’ ἂν ποιεῖσθαι τεκμήριον κατὰ τῆσ ῥητορικῆσ ὡσ ἄφυκτον, ὁμολογουμένου δ’ ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ κακῶσ ἀγορεύοντοσ αὐτὴν καὶ γεγενῆσθαί τινασ ἀξίουσ λόγου καὶ ἔσεσθαι, τοῦτο γάρ ἐστιν ὑπερφυὲσ τὸ καὶ περὶ τῶν μελλόντων προλέγειν ὡσ ἔσονται, εἶτ’ οἰέσθαι μηδὲν εἶναι πλέον. ἕτερον τοίνυν, ὅπερ ἐστὶν ἐκ τῆσ τελευταίασ ταυτησὶ μαρτυρίασ, ὅτι καὶ πολλῷ μειζόνων εἶναι τοὺσ τοιούτουσ ἐπαίνων ἀξίουσ προσωμολόγηκεν αὐτόσ. χαλεπὸν γὰρ, φησὶν, ὦ Καλλίκλεισ, ‐ οὐκοῦν καὶ ὦ Πλάτων ‐ ἐν μεγάλῃ ἐξουσίᾳ τοῦ ἀδικεῖν γενόμενον δικαίωσ διαβιῶναι. εἰ τοίνυν ῥητορεύειν μέν ἐστιν ἀδικεῖν δύνασθαι κατ’ αὐτόν σε, δυνατὸν δ’ ἐστὶ καὶ δικαίωσ διαβιῶναι ῥητορεύοντα, μεῖζον δὲ τεκμήριον δικαιοσύνησ τὸ δυνάμενον ἀδικεῖν ἡσυχάζειν ἢ τὸ μὴ, πῶσ οὐ πολὺ τῶν κολάκων ἀπέχουσιν οἱ τοιοῦτοι, οἵ γε καὶ τῶν ἀναγκαίωσ δικαίων τοσοῦτον προέχουσιν;