Aristides, Aelius, Orationes, Ῥοδιακός 5:

ἐπεὶ δὲ πᾶσαί τε ὑποθέσεισ τῶν τοιούτων ἀγώνων ἐξήκουσι καὶ τὰ τῶν νῦν καιρῶν ἕτερον ἀγῶνα ἀπαιτεῖ παρ’ ὑμῶν, τοῦτον ὑποστῆναι δεῖ. τίσ δ’ ἂν ἔτι σωφρονοίη τῆσ σχετλίασ ἐκείνησ μεσημβρίασ μνησθεὶσ, ἐν ᾗ τὸ κακὸν πρῶτον ἤρχετο καὶ κατῄει, ἡνίκα εἱστήκει μὲν ἡ θάλαττα καραδοκοῦσα τὸ μέλλον, ὥσπερ ἄλλον τινὰ χειμῶνα μέγαν καὶ ἀνήκεστον προσδεχομένη, σιγὴν δ’ εἶχεν ἅπασ ὁ ἀὴρ, ὥσπερ προσδοκῶν τὸ ἐσόμενον, καὶ ὄρνιθεσ καὶ πάντα ἡσύχαζον ἐπὶ τῷ μέλλοντι, ὑπέκειτο δὲ ἄρα ἡ πόλισ τοιούτῳ παθήματι καὶ ἐπὶ ταύτην πᾶσ ὁ σεισμὸσ ἠρτύετο· καὶ πολὺ τοῦθ’ ὑμῖν ἐνδοξότερον καὶ κάλλιον ἐκείνων τῶν ἀγώνων, ἀντιτάξασθαι τῇ τύχῃ καὶ ταύτησ στῆσαι τρόπαιον, εἰ καὶ σφόδρα ὑμῖν ἐνήλατο τὴν πρώτην. τῆσ μὲν γὰρ ἐκεῖ νίκησ οὐδεὶσ τηλικοῦτόσ ἐστιν ὅστισ ἐστὶ κύριοσ διὰ τέλουσ, ἀλλ’ ὁ δαίμων τὸ πλεῖστον ἔχει μέροσ, τῆσ δὲ ἐνταῦθα ἡ γνώμη κυρία. ταύτην οὖν δείξατε ἔχοντεσ οἱάν χρὴ καὶ μὴ πάντ’ ἐλάττουσ τῆσ τύχησ γένησθε, ἀλλ’ ἀγωνίσασθε πρὸσ αὐτὴν νῦν, ἐπειδήπερ ἔμπροσθεν οὐκ ἐξῆν. εἰ μὲν γὰρ ἔχομεν ἀξίωσ ἀποδύρασθαι, κἂν ἁπάσασ τὰσ ὑπολοίπουσ τοῦ βίου νύκτασ καὶ ἡμέρασ συνάψωμεν, τοῦτο ποιῶμεν. ἄξιον γὰρ Ἑλλάδι ἀνακαλέσαι γε οὐκ εἰσ τρὶσ μόνον, ἀλλὰ καὶ μυριάκισ Ῥόδον οὕτω πεπραγυῖαν. νῦν δὲ τίσ οὕτωσ ἢ λόγοσ ἐστὶν ἰσχυρὸσ ἢ σοφιστὴσ ἄκροσ ἢ διαρκὴσ ὅστισ ἂν ἀξίωσ καταθρηνήσειε τὰ παρόντα, μὴ πολλοστὸν μέροσ ὧν οἰέται λέγειν παραλιπὼν, ἀλλ’ ἑξῆσ ἅπαντα; τοῦτο γάρ ἐστι καὶ τὸ πάντων ἀτοπώτατον, ὅτι ὀδυρόμενοι τὰ συμβεβηκότα καὶ διεξιόντεσ ὡσ ἀνυπέρβλητα τὰ πλεῖστα αὐτῶν παραλείπομεν καὶ οἰόμεθα λέγειν οὐ λέγοντεσ. τίσ γὰρ ἂν ἢ τὰσ συμφορὰσ εἴποι πρὸσ ἀξίαν τὰσ καινὰσ ταύτασ καὶ ἀτόπουσ καὶ πέρα πάσησ κακῶν φορᾶσ γεγονυίασ, ἢ τὴν ἀκμὴν αὐτὴν τοῦ περιστάντοσ ὑμᾶσ πράγματοσ;