Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος 5:

ἢ δέδιμεν μή τιν’ ἔχωμεν ἰσχυρὸν σύμμαχον; καὶ τί γένοιτ’ ἂν αἴσχιον ἢ εἴ τισ ἀκούσειεν ὅτι Ἀθηναῖοι βούλονται μηδένα τῶν αὐτῶν συμμάχων εὐτυχεῖν; καὶ μὴν εἰ τοὺσ ἔχοντασ δύναμιν φευξόμεθα, τίνασ εὐξόμεθ’ ὑμῖν ὑπάρχειν; ἡμεῖσ Κερκυραίουσ ποτ’ ἐδεξάμεθα ἐκσπόνδουσ ὄντασ, συμφέρειν κρίναντεσ δηλονότι προκαταλαβεῖν αὐτοὺσ, ἐπειδήπερ ἴσχυον, καὶ νῦν εὖ οἶδ’ ὅτι, εἰ τοῖσ Θηβαίοισ μηδὲν ὑπῆρχε κοινὸν πρὸσ τὴν πόλιν, ἄλλωσ δ’ ἔχοντεσ δύναμιν ἑωρῶντο, πάντεσ ἂν ἔφασκον περὶ πλείστου ποιεῖσθαι οἰκειώσασθαι τοὺσ ἄνδρασ καὶ ἐφ’ ἡμᾶσ ἀγαγεῖν καὶ δι’ ἡμῶν ποιήσασθαι. νῦν τοίνυν ἥκουσιν αὐτόματοι, καὶ τοῦτό εἰσι πεπεισμένοι συνεζεῦχθαι τῇ πόλει καὶ μὴ ἀποστατεῖν, ἄν τισ αὐτοὺσ δέχηται. καίτοι φρουρὰν μὲν ἤδη τινὲσ ἐγκαταστᾶσαν ἐξέβαλον καὶ ὑποκύψαντεσ βίᾳ κατέδραμον, καὶ πάνθ’ ὡσ εἰπεῖν ὅσ’ ἂν ἐκ προσαγωγῆσ πραχθῇ ῥᾳδίωσ ἐπὶ καιροῦ λύεται· εὔνοια δ’ ἑκούσιοσ, μέχρι ἂν τῶν δικαίων τυγχάνῃ, διαρκέστατόν ἐστι. σκοπῶ δὲ κἀκεῖνο, εἰ μὴ ἐποιήσαντο τὴν εἰρήνην οἱ Λακεδαιμόνιοι ταύτην δὴ τὴν καλὴν, ἆρ’ ἄλλο τι ἢ πολεμοῦντεσ ἂν διετελοῦμεν πρὸσ αὐτοὺσ μέχρι νῦν, ἡμεῖσ τε καὶ οἱ Θηβαῖοι, συνεστηκότεσ ὡσ συνεστήκειμεν. εὔδηλον τοῦτ’ ἔστιν. εἰ τοίνυν μηδὲν ἐπεξαμαρτόντεσ πολεμίοισ ἂν ἐχρῶνθ’ ἡμῖν, πῶσ οὐ νῦν τοῖσ αὐτοῖσ χρήσονται δικαίωσ, ὅτε καὶ τοῦτ’ αὐτὸ προσηδικήκασι, τὸ τοιαύτην εἰρήνην συνθέσθαι; εἰ δὲ δὴ καὶ μὴ συντέθεινται μόνον, ἀλλὰ καὶ παραβεβήκασιν αὐτὴν ταύτην, πῶσ οὐκέτι μᾶλλον ἐπ’ αὐτοὺσ βοηθητέον; οὐ γὰρ λύει τὴν ἐκείνων κατηγορίαν ἡ μὴ Θηβαίων δύναμισ νῦν· οὐ γὰρ διὰ τοῦτο ἐπῆλθον αὐτοῖσ, ἵν’ ἰσχυροὺσ ποιήσωσιν, οὐδ’ ἵνα ταῦθ’ ἃ νῦν πάθωσιν ὑπ’ αὐτῶν ‐ καὶ γὰρ ἂν ἐμεμήνεσαν, εἰ ταῦτ’ ἐσπούδαζον ‐ ἀλλ’ οἶμαι ταῦτα μὲν τύχῃ γέγονε, τὸ δ’ ἐκείνων βούλευμα ἕτερον ἦν· ἡ δὲ τοῦ δικαίου τάξισ, ἐάν τε ἀσθενὴσ ἐάν τε ἰσχυρὸσ ὁ ἐπιβουλευθεὶσ ᾖ, τὸν αὐτὸν ἔχει λόγον. μάθοιτε δ’ ἂν μάλιστα εἰ σκέψαισθε ἐκείνωσ. εἰ μὴ ἐπὶ τοὺσ Θηβαίουσ, ἀλλ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἦλθον καὶ κατέλαβον τὴν ἀκρόπολιν, πῶσ ἂν ἠξιοῦτε;