Aristides, Aelius, Orationes, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ εἰρήνης 9:

θαυμάζω δ’ εἴ τισ δέδοικε μὲν μὴ λύσωσι τὰσ σπονδὰσ, πολεμεῖν δ’ ἐξεπίτηδεσ αἱρεῖται καὶ μὴ λογίζεται τοὐναντίον ἢ βούλεται ποιῶν. ὅπωσ γὰρ ἀσφαλῶσ γενήσονται πράττειν, οὐκ ἐξ ἀρχῆσ γενέσθαι κωλύειν προσῆκεν. οἶμαι δ’ εἰ πανούργουσ καὶ σφόδρα ἀσφαλεῖσ τισ ἡγεῖται Λακεδαιμονίουσ, ὑπό γ’ αὐτῶν τῶν συμφορῶν πεπαιδευμένουσ ἔσεσθαι μαλακωτέρουσ· ὁρῶντεσ γὰρ ὡσ οὐδὲ τὰ πρόσθεν αὐτοῖσ εἰσ καλὸν ἧκεν, εἰ μὴ ἑκόντεσ, ἀλλ’ ἄκοντεσ σωφρονήσουσι. δεξαίμην δ’ ἂν ἔγωγε καὶ δεύτερον αὐτῶν παρακινησάντων πολεμεῖν μᾶλλον ἢ νυνί. τότε μὲν γὰρ τὴν παρὰ τῶν θεῶν αὖ βοήθειαν προσυπάρξειν ἡγοῦμαι τῇ πόλει, νῦν δ’ οὐδὲν εἶναι τοσοῦτον ἀνθ’ ὅτου προσῆκε περαιτέρω τοῦ συνοίσοντοσ φιλονεικεῖν. ἐγὼ μὲν οὖν εἶπον ἃ βέλτιστα ἡγούμην. εὔχομαι δὲ δυοῖν θάτερον, ἢ καὶ ὑμῖν συνδοκεῖν, ἢ μετὰ τῶν ὑμῖν αὖ δοξάντων γενέσθαι τὴν τύχην.