Aristides, Aelius, Orationes, Πανηγυρικὸσ ἐν Κυζίκῳ περὶ τοῦ ναοῦ 12:

ταῦτα γὰρ ἐξ ἀρχῆσ τὰ κράτιστα καὶ τοῖσ παροῦσι καιροῖσ προσήκοντα καὶ παρ’ αὑτῶν εὐθὺσ οἴκοθεν τὴν ὠφέλειαν ἔχοντα καὶ πρὸσ τὴν παρὰ τῶν βασιλέων τιμὴν θαυμαστὸν ὅσον διαφέροντα. ὡσ οὐκ ἔστιν ὅπωσ ἂν μᾶλλον αὐτοῖσ χαρίζοισθε ἢ οὕτωσ δρῶντεσ, ἢ ὅπωσ ἂν μᾶλλον παρ’ αὐτῶν ὑμῖν ἃ βούλεσθε γίγνοιτο ἢ εἰ παρέχοιτε ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὁποίουσ ἂν ἐκεῖνοι μάλιστα βούλοιντο. σχεδὸν δὲ, ὥσπερ ἔφην, οὐδὲν ἀλλοῖον ὧν ποιεῖτε παρῄνεσα, ἀλλ’ ὥσπερ τὸν νεὼν ἐπῄνεσα βλέψασ εἰσ αὐτὸν καὶ οὐδὲν οἴκοθεν εὑρὼν, οὕτω καὶ νῦν ἴδιον μὲν οὐδὲν οὔτε εὑρ́ηκα οὔτ’ εἴρηκα, ἃ δὲ ὁρῶ ποιοῦντασ, ταῦτ’ ἐπῄνεσα καὶ ταῦτ’ ἀγαθοῦ χάριν τοῦ συμβόλου, ὅπωσ μηδὲν ἐλλείποι τῷ λόγῳ τῶν προσηκόντων παρεῖναι. τοσαῦτα καὶ ἡμεῖσ ὑμῖν εἰσ τὴν πανήγυριν ὡσ ἐκ τοῦ παραχρῆμα συμβαλλόμεθα, καὶ ἴσωσ μετρίωσ ἔχει.