Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ τὸν Σάραπιν 2:

ὕμνουσ δὲ οὐχ ἡγούμεθα δεῖν κατὰ τοῦτον τὸν τρόπον ποιεῖν. πότερον οἱ μὲν ποιηταὶ χρῄζουσι τῶν θεῶν, ἡμεῖσ δὲ ὃ μὴ θέμισ εἰπεῖν; ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε καὶ παρ’ αὐτῶν τῶν ποιητῶν μαρτυρεῖται, ὅτι πάντεσ δὲ θεῶν χατέουσ’ ἄνθρωποι. πάντασ οὖν καὶ τιμᾶν αὐτοὺσ εἰκὸσ ἀπὸ τῆσ ὑπαρχούσησ ἑκάστοισ δυνάμεωσ. ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ μόνοι θεοφιλεῖσ εἰσι καὶ παρὰ τούτων οἱ θεοὶ ἥδιστα δέχονται τὰ δῶρα; τί οὖν οὐ καὶ ἱερέασ τῶν θεῶν μόνουσ τοὺσ ποιητὰσ ἐποιήσαμεν; ἀλλ’ ὅτι νὴ Δία καὶ οἱ προφῆται τῶν θεῶν ὁπόσοι μαντικοὶ μέτρῳ σημαίνουσιν ἃ χρὴ ποιεῖν; τὰ δέ γε πλείω νὴ Δία χωρὶσ μέτρου ἡ πρόμαντισ αὐτὴ ἡ ἐν Δελφοῖσ, αἱ ἐν Δωδώνῃ ἱέρειαι, Τροφώνιοσ, τὰ ἐξ Ἀσκληπιοῦ καὶ Σαράπιδοσ ὀνείρατα. ἀλλὰ μὴν κατὰ φύσιν γε μᾶλλόν ἐστιν ἀνθρώπῳ πεζῷ λόγῳ χρῆσθαι, ὥσπερ γε καὶ βαδίζειν, οἶμαι, μᾶλλον ἢ ὀχούμενον φέρεσθαι.