Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 89:

Κτησίππῳ μὲν οὖν τῷ Χαβρίου· ὅταν δὲ τοῦτον λέγω, πάντασ λέγω καθ’ ὧν ὁ νόμοσ ἔσθ’ οὑτοσί· οὐδὲν ἔσται πλέον ἀτελείασ ἐκπεπτωκότι· ὑμεῖσ δὲ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ταύτῃ περὶ τοὺσ εὐεργέτασ ὑμῶν διακείμενοι, πλείστων δή τινων ἀνδρῶν καλῶν κἀγαθῶν καὶ δυναμένων εὖ ποιῆσαι τὴν πόλιν ἐν παντὶ τῷ παρασχόντι στερήσεσθε; οὐδεὶσ γὰρ οἶμαι τῶν πάντων ἔθ’ ὑπὲρ ὑμῶν διαγωνιεῖται οὐδὲ παρακινδυνεῦσαι βουλήσεται, ὁρῶν τὴν ἀρετὴν παρ’ ὑμῖν ἄμισθον οὖσαν. ἐν τῷδε γὰρ κάμνουσιν αἱ πολλαὶ πόλεισ, κατὰ τὴν τραγῳδίαν, ὅταν τισ ἐσθλὸσ καὶ πρόθυμοσ ὢν ἀνὴρ μηδὲν φέρηται τῶν κακιόνων πλέον. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ μὲν εὖ πάσχειν μόνον ἐνῆν, εὖ ποιεῖν δὲ οὐ προσῆν, οὐδὲν ἂν ἦν πρᾶγμα. εἰ δ’ οὐκ ἔσθ’ ὅπωσ ἄν τισ εὖ πάθοι παρά του μὴ πρότερον αὐτὸσ ἢ τοῦτον εὖ ποιήσασ ἢ προσδοκώμενόσ γε ποιήσειν·