Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 82:

ὥστε τοῦτον τὸν τρόπον ἀδικήσομεν μὲν τοὺσ ἄλλουσ, ἀφῃρηκότεσ τὰσ δωρεὰσ, οὗτοσ δ’ οὐδέν τι τοιοῦτον ἕξει προί̈στασθαι· ἀλλὰ χάριν μὲν ἂν εἰδείη μὴ τοῦτο παθὼν, παθὼν δὲ οὐ δυσχερανεῖ δή που δικαίωσ, οὐδ’ ὡσ ἠδικημένοσ βοήσεται. μᾶλλον δὲ εἰ μὲν οὐδεὶσ τῶν δωρεῶν ἐκπεσεῖται, οὐδὲ σὺ τῶν εἰσ τὰσ ἐκκλησίασ προόδων, εἰ δ’ ἀφαιρεθήσονται ταύτασ, καὶ αὐτὸσ, εὖ ἴσθι, παραπολαύσεισ τοῦ νόμου. ἀπολωλεκὼσ δὲ τὸ παρρησίᾳ κεχρῆσθαι καὶ ὃν ἐντεῦθεν τέθεικασ νόμον συναπολλύμενον ἕξεισ. ταύτῃ δὲ τούτων κεχωρηκότων, σὺ μὲν τὸ λοιπὸν ἄτιμοσ ἔσει, πάντεσ δ’ ὡσ πρόσθεν τὰσ δωρεὰσ ἕξουσι πεπαυμένου τοῦ νόμου, καὶ μηδενὸσ ἔτ’ εἰσαῦθισ ἐμποδὼν ἐσομένου. ἑλοῦ τοίνυν δυοῖν θάτερον, ἢ τὸν νόμον χαίρειν ἐάσασ τῆσ προσούσησ ἔχεσθαι δόξησ, ἢ τοῦτον στῆσαι ζητῶν πρὸσ τῷ μηδὲν πλέον εἰργάσθαι καὶ ταύτην ἀπολέσαι καθάπαξ.