Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 79:

πῶσ οὖν ὡσ ὁμολογουμένων ἀγαθῶν τούτων ἐμνήσθησ, εἰ καὶ ὅλωσ ἔδει μεμνῆσθαι; εἰ γὰρ τῶν ὡσ ἀληθῶσ ἀγαθῶν οὐκ ἐχρῆν δι’ ἅπερ ἔφην μεμνῆσθαι, ἦ πού γε τὸ τῶν οὐκ ὄντων μνημονεύειν ὡσ ὄντων εἰσ γέλωτα φέρει. καὶ οὐ λέγω ὅτι περ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ καὶ Ἁρμόδιον καὶ Ἀριστογείτονα, οὓσ τοσούτου δή τινοσ ἄγεισ, ὡσ δι’ αὐτοὺσ τούτουσ καὶ τοῖσ ἐξ ἐκείνων τὰσ δωρεὰσ ξυγχωρεῖν, λανθάνεισ τῶν εἰκόνων ἀποστερῶν, ἃσ ὡσ τυραννοκτόνοι γέρασ ἴσχουσι, καὶ τῆσ θαυμαστῆσ ταύτησ τόλμησ ἀξιόχρεων δῶρον καὶ μάλα σφίσι προσῆκον. ποτέρωσ δ’ ἂν ἦσθα καλλίων καὶ πιστεύεσθαι ἀξιώτεροσ, πότερον καθάπαξ τὰσ δωρεὰσ συνιστὰσ καὶ πᾶσιν ἀνθρώποισ κατὰ τοῦτο ξυμβαίνων, ἢ ταύτασ ἐκ μέρουσ μὲν συνιστὰσ, ἐκ μέρουσ δὲ διαβάλλων, καὶ τοῖσ μὲν εἰσ ἅπαν ἀπαγορεύων, τοῖσ δὲ συγχωρῶν, καὶ οὐ μόνον οὐδέτερον τούτων διὰ θάτερον βεβαιῶν, ἀλλὰ καὶ τῇ κοινῇ περὶ τούτων ἐναντιούμενοσ ψήφῳ;