Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 45:

ὃ καὶ θαυμάζω εἰ μηδὲν μὲν αὐτοῖσ ἐγκαλεῖν ἔχοντεσ οὕτωσ ἀτιμάζομεν, ὡσ ἀφαιρεῖσθαι σφίσι τὰσ δωρεὰσ, κακοὺσ δὲ εἰσ ἡμᾶσ ἀναφανέντασ ἔπειθ’ ἕξομεν ὁτιοῦν πλέον εἰργάσθαι. ἄνευ δὲ τούτων εἰ, ὅταν τισ δι’ ὧν ἑτέρῳ λυμαίνεται ἑαυτῷ παρασκευάζῃ τὰ βέλτιστα, αἰτίασ οὐκ ἀπήλλακται δή που διὰ τὸ πεπονηρεῦσθαι, οὐδὲ ταύτῃ μᾶλλον ἐπαινετέοσ ἢ κατ’ ἐκεῖνο μεμπτέοσ· ἦ πού γε ὅταν τισ καὶ ἑαυτὸν καὶ ἕτερον καταβλάπτῃ, μᾶλλον δ’ ἐν τῷ δοκεῖν βλάπτειν κἀκεῖνον, τοῖσ ἑαυτῷ λυσιτελοῦσιν ἐπιεικῶσ πολεμῇ, τίσ οὐκ ἂν τῷ τοιούτῳ δι’ ἄμφω ταυτὶ νεμεσῴη δικαίωσ;