Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 39:

καὶ πῶσ οὐ τοὺσ ἄνωθεν ἡμῖν συναγωνιστὰσ τῶν τοιούτων παροξυνοῦμεν θεοὺσ, εἴπερ οἱ μὲν ὅπωσ ἑκάστοθ’ ἡμῖν ἐπὶ μεῖζον τὰ τῆσ δόξησ χωροίη πάντα ποιοῦσιν, ἡμεῖσ δὲ οὐ μόνον ὅπωσ τὴν ἐξ ἀρχῆσ προσοῦσαν ἡμῖν αὐξήσαιμεν, ἀλλὰ καὶ ὅπωσ ἐξαλείψαιμεν ταύτην ἀξιώσομεν, καὶ μῖσοσ ἡμῖν αὐτοῖσ ὅτι μάλιστα προστριψαίμεθα, τῆσ πρόσθεν εὐνοίασ ἀντίπαλον; πρὸσ γὰρ τὰ τελευταῖα ταυτὶ τὰσ ψήφουσ οἴσουσιν ἅπαντεσ, καὶ δόξομεν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, ἐπὶ κενοῖσ τισιν ἡμεῖσ φιλοτιμεῖσθαι τοῖσ πρόσθεν καὶ μύθοισ μᾶλλον ἢ πράγμασιν, οἱ καινότητι καὶ τῷ μεγέθει τῶν ἔργων, οὐ μόνοισ παρεικότεσ ἀπιστεῖσθαι τοῖσ μύθοισ.