Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 21:

ἀλλ’ ἄρα πολλῷ μᾶλλον τῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἑκάστοτε φιλοτιμουμένων καὶ ὅπωσ τὰ καθ’ ἡμᾶσ ἄριστα ἔχειν σπουδὴν ποιουμένων. καὶ ὡσ ἀληθῆ λέγω δῆλον ἐξ ὧν τοὺσ μὲν τιμῶν ἀξιοῦμεν καὶ εὐεργέτασ ἡμετέρουσ καὶ σωτῆρασ καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα καλοῦμεν, τοῖσ δὲ ὡσ ὀφειλέταισ οὐχ ὅπωσ ὧν πράττουσιν ἴσχομεν χάριν, ἀλλὰ καὶ ἤν ποτ’ ἐλλίπωσι τοῦ δέοντοσ, νεμεσῶντεσ ὑπάγομεν δίκην· καὶ ὅτι παρὰ μὲν τῶν αὐτὸ τοῦτο μόνον ὄνησίσ ἐστι τῇ πόλει, οἱ δὲ μετὰ τούτου καὶ δόξησ οὐ μικρᾶσ αἴτιοι γίγνονται. εἶθ’ οἳ τοῖσ ἅπασι προὔχουσι καὶ τῆσ βελτίονόσ εἰσι μοίρασ, τούτουσ ἡμεῖσ ἐλάττουσ διὰ σὲ νομιοῦμεν; καὶ πῶσ οὐκ ἄτοπον εὐεργέτασ μὲν ὅπωσ κτησόμεθα πάντα ποιεῖν, ἡμεῖσ δὲ καὶ οὓσ μὲν ἔχομεν νῦν θεῶν διδόντων, τούτοισ φανέντεσ ἀγνώμονεσ ἀποστερήσομεν τῶν τιμῶν, οὓσ δὲ μέλλομεν ἕξειν, τούτουσ, ἢν μὴ νῦν ἀγνωμονοῦντεσ φανῶμεν, τῆσ ὑπὲρ ἡμῶν ἀπείρξομεν προθυμίασ;