Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 14:

ἴσωσ δ’ οὖν καί τι τοιοῦτον ἂν ξυνηνέχθη. ὅτε δὲ καὶ βουλή τισ ἡμῖν θαυμαστὴ καὶ πάνθ’ ἃ προσῆκεν αἱρούμενοσ δῆμοσ καὶ δικαστῶν πλῆθοσ καλόν τε κἀγαθὸν καὶ τῇ περὶ τοὺσ νόμουσ ἀκριβείᾳ καὶ τὸν Ῥαδάμανθυν ἂν παριόντων· πῶσ οἱο͂́ν τ’ ἀπάτην διὰ τοσούτων καὶ τηλικούτων χωρῆσαι; ἢ πῶσ ἂν ὁμοῦ πάντασ ἔλαθε γεγονυῖα; καὶ μὴν εἰ μὲν ἡμῶν ἀπάτη κρατεῖ καὶ πρὸσ τὸ πάθοσ ἑτοίμωσ ἔχομεν, ἔδει δή που κἀν τῷ παρόντι τοῦθ’ ὑπὸ σοῦ πεπονθέναι. νῦν δὲ περὶ ὧν ἤδη νόμον εἰσάγεισ ἀπατᾶν ἡμᾶσ ἐπιχειρῶν, ὡσ ἄρα τῶν βελτίστων ταῦτ’ ἐστὶ τῇ πόλει, τοσοῦτον ἀπέχεισ ὃ βούλει ῥᾳδίωσ εἰργάσθαι, ὡσ καὶ ᾧ μὴ βούλει ῥᾳδίωσ περιπεσεῖν, κακουργίασ καὶ συκοφαντίασ ἀτεχνῶσ ἁλισκόμενοσ.