Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 12:

ἅμα δὲ οὐδὲ νόμον τὸν σὸν δὴ τοῦτον ἔγωγ’ ἂν φαίην, ἀλλ’ ἀνομίαν αὐτὸ καὶ τῆσ πολιτείασ ἀνατραπὴν καὶ οὐδὲν ὑγιὲσ, οὐ μόνον τῷ μηδὲν αὐτὸν ἔχειν ὧν τοὺσ ἀγαθοὺσ νόμουσ ἴσχειν εἰκὸσ, οὓσ καὶ κοινοὺσ τῶν πραγμάτων σωτῆρασ μετὰ τοὺσ θεοὺσ ἅπαντεσ ἴσμεν, ἀλλὰ καὶ τῷ τοσούτων καὶ τηλικούτων, ὡσ ἔφην, τῇ πόλει δεινῶν, ἐὰν ὑμεῖσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρόησθ’, αὐτὸν αἴτιον ἂν γεγενῆσθαι. ὅτι δὲ καὶ Λεπτίνησ αὐτὸσ οὐχ οἷσ λέγει τοσοῦτον θαρρεῖ δείκνυσι δή πωσ δι’ ὧν τοῦ τ’ εἰσέπειτα πρόνοιαν ἴσχει καὶ τοῖσ ὑπὲρ ἀτελείασ αὖθισ θήσουσι νόμον θανάτου τιμᾶται, οὐδενὸσ τῶν νομοθετῶν, ὡσ ἅπαντεσ ἴσασιν, οὐδέν τι τοιοῦτον προσθέντοσ τοῖσ νόμοισ. ναὶ, φησί·