Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Λεπτίνην ὑπὲρ ἀτελείας 10:

καὶ τοὺσ ἀναξίουσ προτείνων, σὺ δ’ οὐδὲ τῶν ἀξίων ἀπέχει, μᾶλλον δὲ καὶ πάντων ἡμῶν. καὶ τοσούτῳ μᾶλλον ἡμῶν, ὅσῳ τοὺσ μὲν αὐτὸ τοῦτο μόνον ἀτελείασ ἀποστερεῖσ, ἡμᾶσ δὲ ἀδικεῖσ μὲν οὐχ ἧττον καὶ τοῦτο τὸ μέροσ, εἴπερ τἀκείνων ἡμέτερα χρὴ λέγειν. ἀδικεῖσ δὲ καὶ οἷσ περὶ τοὺσ εὐεργέτασ ἀγνωμονοῦντασ ἡμᾶσ φιλονεικεῖσ ἀποφαίνειν, καὶ οἷσ ἀτέλειαν οὔθ’ ἡμεῖσ ἡμῖν αὐτοῖσ, εἴ τῳ ταύτησ ἐν τῷ τοῦ καιροῦ καλοῦντι δεήσει, οἱοῖ́ τε πορίζειν ἐσόμεθα, οὔθ’ ἑτέρουσ οὑστινασοῦν οὔτε νῦν οὔτε εἰσαῦθισ τουτοισὶ δεδωρῆσθαι. καὶ τὸ πάντων δεινότατον, τῆσ εἰσ ἡμᾶσ φιλοτιμίασ ἀπείρξομεν πάντασ, ἐὰν ἃ τοῖσ εὖ πεποιηκόσι καλῶσ καὶ δικαίωσ ἀποδεδώκαμεν πάλαι, ταῦτ’ αὐτοὺσ ἤδη παρὰ πάντασ ἀφελώμεθα νόμουσ, διὰ τοὺσ νόμουσ τοὺσ σούσ. ὅπερ οὐκ ἄτοπον μόνον, ἀλλὰ καὶ παντάπασιν ἀσεβέσ·