Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 30:

οὐ τῷ μὴ βούλεσθαι Λεπτίνην ἐκ περιουσίασ ἐλέγχειν, ἀλλὰ τῷ μηδέν τι περὶ αὐτῶν σαφὲσ ἔχων εἰπεῖν, ἔπειτ’ ἐκ περιουσίασ αὐτὸσ ἐληλέγχθαι βούλεσθαι. οὐ γὰρ ἂν, εἰ εἶχεσ ὀνομαστὶ τούτων μεμνῆσθαι, σιγᾶν ἠνέσχου, οὐδ’ ἂν παρόντων ἐφείσω, ὁ καὶ μὴ παρόντων ὡσ ἂν παρόντων εἰσ τοὺσ περὶ τούτων λόγουσ ἐμπίπτων· οὐ μόνον ὅτι πάντων μάλιστα τὰ τοιαῦτ’ αὐτὸσ ἑτοιμότατοσ εἶ, ἀλλ’ ὅτι σοι καὶ τοῦτο πρὸσ τὸν ἀγῶνα τὸν σὸν συνήρατ’ ἂν οὐ μικρῶσ. νῦν δ’ οἷσ ἀνωνύμωσ προήνεγκασ οὐ μόνον ἀπειθοῦντασ ἅπαντασ ἔχεισ, ἀλλὰ καὶ δόξαν παρέχεισ μηδ’ ὅλωσ τούτουσ αὐτοὺσ εἶναι, ἀλλ’ ὑπὸ σοῦ συντεθεῖσθαι. οὕτω διὰ μὲν τοῦ μεμνῆσθαι μόνον προστρίψασθαι δόξαν οὐ καλὴν ἐθέλων Λεπτίνῃ, διὰ δ’ αὖ τοῦ μὴ πρὸσ ὄνομα φάσκειν αὐτὸσ τὸν ἔλεγχον φεύγων, ἔλαθεσ, ὦ Δημόσθενεσ, καὶ σαυτὸν ὡσ οὐκ ἀληθῆ λέγεισ ἐλέγξασ καὶ Λεπτίνην ὡσ ἀληθῶσ, ἀλλ’ οὐχ ἡττώμενοσ πάθουσ εἰσῆχε τὸν νόμον. καὶ τὴν μὲν ἐκ Μιλήτου φασὶ Διοτίμαν, ἐπεὶ δέκα ἔτη ἀναβαλέσθαι τῇ πόλει δυνηθεῖσα τῆσ νόσου οὐχ οἱά θ’ ὑπῆρξε καὶ τὸ πᾶν ἐξειργάσθαι, οὐδὲ τοῦτ’ εἰργάσθαι νομίσαι, οὐδὲ γενέσθαι τοῖσ πράγμασιν ἐν καιρῷ, ὥστε διχόθεν αὐτὴν βεβοῆσθαι, ἔκ τε ὧν ἠδυνήθη τοσοῦτον ἔκ τε ὧν ὅπωσ οὐ τὸ πᾶν ἠδυνήθη, ἡ δ’ ὥσπερ μηδὲν ἐπιδεδειγμένη οὕτω δυσχεραίνουσα ἦν· σὺ δὲ τοσοῦτον χρόνον νοσοῦσαν ἐξ ἀτελείασ τὴν ἐνεγκαμένην ὁρῶν οὔτ’ αὐτὸσ ᾤου δεῖν ταύτησ ἀπαλλάξαι τῆσ νόσου καὶ ταῖσ τῶν λόγων ἐπῳδαῖσ ὡσ εἰκὸσ ὑπὲρ ταύτησ κεχρῆσθαι, ῥᾴδιον ὂν παντὸσ μᾶλλον, τόν τε καλὸν κἀγαθὸν τουτονὶ Λεπτίνην κάλλιστα πάντων καὶ τῇ τῶν θεῶν τοῦτ’ εἰργασμένον προνοίᾳ ἥδιστα ἂν, εἴπερ ἦν, εἰσ τοὺσ Σικελικοὺσ ὤσασ κρατῆρασ, πανταχόθεν ἐπιχειρῶν τοῦτον ἐλαύνειν καὶ πᾶσιν οἷσ ἔξεστι διαβάλλων, ὅπωσ τὸν μὲν, ὦ θεοὶ καὶ νόμοι, δοῦναι δίκην παρασκευάσῃσ, ὡσ δι’ ὧν εἰσηγεῖται τοῖσ πράγμασι δυσμενῆ·