Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 23:

καὶ γὰρ πλέθρα τῆσ μὲν πεφυτευμένησ, τῆσ δὲ καὶ ψιλῆσ· οἱ δὲ σίτησιν ἢ στεφάνουσ ᾑροῦντο καὶ ἄττα τοιάδε. ταῦτ’ ἦσαν αἱ τηνικαῦτα τῆσ πόλεωσ ἀμοιβαὶ πρὸσ τοὺσ ἑκάστοτ’ εἰσ αὐτὴν καλοὺσ κἀγαθούσ. οὕτωσ Ἐρεχθεὺσ ὁ τῆσ Ἀθηνᾶσ, οὕτωσ Ἁρμόδιοσ καὶ Ἀριστογείτων· Περικλέα δὲ τὸν Ξανθίππου τίσ οὐκ οἶδε τῶν πάντων Ὀλύμπιον προσρηθέντα κατὰ ταὐτὰ τῷ Διί; ἀτελείασ δὲ οὐδ’ εἱστισοῦν μὰ τοὺσ θεοὺσ λόγοσ τότ’ ἦν οὐδ’ ἐξέτασισ, οὐδ’ ἠξίουν ἐντεῦθεν δή που ποιεῖσθαι τὰσ δωρεὰσ, οὐχ ὅτι ταύτην ἠγνόουν, ἀλλ’ ὅτι σαφῶσ ᾔδεσαν ὡσ ἐν μὲν τῷ ταῦθ’ ἅπερ ἔφην διδόναι οὐδ’ ὁτιοῦν ἔσται βλάβοσ τῇ πόλει, ἐν δὲ τῷ τοὺσ δεῖνασ ἢ τοὺσ δεῖνασ εἰσ ἀτέλειαν ἄγειν οὐ μικρά τισ ζημία. ἡ γὰρ τῶν λειτουργιῶν κατὰ βραχὺ δήπουθεν σπάνισ καὶ τὸ ταῦθ’ ἅπερ ἔφην ἔχειν διδόναι προϊόντοσ ἀναιρήσει τοῦ χρόνου, πάντων ἀτελῶν καταστάντων. ἔπειτα κἀκεῖνο προσῄδεσαν καὶ σφόδρα γε πεφυκὸσ ἐν ἀτόποισ, εἰ ὧν ἐνεδείξαντό τινεσ ἀγαθῶν εἰσ τὴν πόλιν, τούτων ἕνεκ’ αὐτῇ παραίτιοι κατασταῖεν ζημίασ διὰ τὰσ ἀτελείασ, δέον, εἰ ταῦτ’ ἔπειτ’ ἔμελλον ἔσεσθαι, μηδὲ τὴν ἀρχὴν εἰσ εὐεργέτασ τελέσαι. πῶσ οὖν οὐκ ἄτοπον τοὺσ μὲν οὕτω διακειμένουσ τῶν πάλαι μηδεμιᾶσ μὲν ἡστινοσοῦν ὑπερβολῆσ ἐν ταῖσ ἀμοιβαῖσ ἀποσχέσθαι, ἀτελείασ δὲ μηδαμοῦ τὸ παράπαν μηδ’ ὁπωστιοῦν μνημονεῦσαι, ἡμᾶσ δὲ τοὺσ τἀκείνων μάλιστα πάντων καὶ στέργοντασ καὶ θαυμάζοντασ, καὶ νόμον τοῦ τί δεῖ ποιεῖν ταῦθ’ ἡγουμένουσ, ἔπειτα ταύτῃ κεχρῆσθαι καὶ τὰσ τιμὰσ ἐντεῦθεν ὁρίζειν, ὥσπερ ἐκείνων κατεγνωκότασ, ὅτι μὴ τοῦτο συνεῖδον, ἢ συνιδόντεσ ὑπὸ βασκανίασ ἀπεῖπον.