Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 21:

ἀλλ’ ὅταν, φησὶ, ταῦτα δῶμεν, οἱ τούτων παῖδεσ, ὅτι μὴ κἀνταῦθα κοινωνεῖν ἔθ’ ἕξουσι τοῖσ πατράσιν, ὥσπερ ἐν ἀτελείᾳ, ἅτε τὰ μέγιστ’ ἠδικημένοι, βοήσονται. καὶ μὴν εἰ ἃ τοῖσ πατράσι δίδοται γέρα, τούτων ἔπειθ’ οἱ παῖδεσ ἀξιοῦσι μετέχειν διὰ τὴν φύσιν, τί μὴ καὶ τῶν ἀτυχημάτων αὐτοῖσ ἀξιοῦσι μετέχειν ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ ταύτησ αἰτίασ; πρῶτον μὲν οὖν, ὦ οὗτοσ, οὐκ οἶμαί τιν’ αὐτῶν τὸ παράπαν δυσχερανεῖν διὰ τὸ καὶ τοῖσ υἱέσιν εὖ μάλα προσεῖναι τῶν γεγεννηκότων τὴν δόξαν, ἀλλ’ ὡσ εἰκὸσ αὐτοὺσ ἀγαπήσειν, εἰ μόνον τηλικούτων πατέρων προσαγορεύοιντο παῖδεσ· ὡσ γὰρ τὸ πατρὸσ ἢ μητρὸσ κακὰ συνειδέναι, κατὰ τοὺσ ποιητὰσ, καὶ τούσ γε θρασυσπλάγχνουσ δουλοῖ, οὕτωσ ἡ τούτων, εὔκλεια καὶ λαμπρότησ ζηλωτοὺσ, ἄγαν παρασκευάζει τοὺσ ἐξ αὐτῶν, ἔπειτ’ εἰ μὲν ἁπάντων ὧν ἀξιοῖ τοὺσ εὐεργέτασ ἡ πόλισ καὶ τοῖσ ἐκ τούτων ἀνάγκη μετεῖναι καὶ ταῦθ’ ὥσπερ τισ κλῆροσ εἰσ τοὺσ ἐκγόνουσ κάτεισιν, εἰκότα ἂν καὶ οὗτοι λέγειν δοκοῖεν τούτων στερόμενοι· εἰ δ’ ἐπὶ μόνησ μὲν ἀτελείασ τοῦτ’ ἦν, ἑτέρου δὲ οὐδενὸσ, αὕτη δὲ νῦν καθάπαξ ἀνῄρηται, οὔτ’ ἔχει λόγον τὰ τοιαῦτα ζητεῖν ἐθέλειν τῶν τε τῆσ ἀτελείασ κἀν τοῖσ ἄλλοισ μεμνῆσθαι. καὶ σύν γε ἔτι παραπλήσιον ἔσται ὥσπερ ἂν εἴ τισ ὀλυμπιονίκου πατρὸσ ὢν, ἔπειτ’ ἀξιοῖ διὰ τὴν φύσιν καὶ τοῦ κοτίνου μετέχειν· ἀλλ’ ἀκούσεται πάντωσ ὅ γε τοιοῦτοσ ὡσ οὐ γένουσ, ἀλλ’ ἄθλων ἐστὶ τὰ γέρα, καὶ ὁ τούτων ἐπιθυμῶν ἐκείνοισ ἐπαποδύσεται πρῶτον, κᾆθ’ οὕτω καὶ πρὸσ ταῦτα χωρήσει. εἰ τοίνυν τὰ μικρὰ καὶ οὐ τοσούτου δή τινοσ λόγου ‐ τί γὰρ δὴ πρὸσ ἀνδριάντα θαλλόσ; εἴπερ ὁ μὲν διαρκὲσ, θαλλὸσ δὲ κατ’ αὐτὸν δὴ μόνον τὸν τοῦ προσίεσθαι χρόνον ἔχει τὸ κέρδοσ· ‐ εἰ τοίνυν ἐξ ἄρα τοῦ πεφυκέναι ταῦτ’ οὐχ οἱο͂́ν τε λαβεῖν μὴ καὶ πόνων ἡγησαμένων, πῶσ οἱο͂́ν τε ἀκονιτὶ κεκαρπῶσθαι τὰ μείζω;