Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 20:

ὥστε καὶ ἃ Δημοσθένησ λαμπρῶσ ἄγαν ὑπὲρ ἀτελείασ προί̈σχεται, τῶν ἀτοπωτάτων εἶναι φάσκων καὶ τῆσ εἰσ ἅπαντ’ ἀνάξιον μεγαλοψυχίασ ἡμῶν, ἐὰν ἃ δεδώκαμεν ἀφελώμεθα, ταῦτ’ εἰσ κενὸν αὐτῷ καθειστήκει τοῦτον τὸν τρόπον. οὐ γὰρ μόνον τοὺσ εὖ παθόντασ ἀφαιρησόμεθα τοῦθ’, ὡσ αὐτὸσ οἰέται, οὐδ’ ἧσ παρ’ ἡμῶν ἀπέλαυσαν δόξησ, ταύτησ ἐκπεσοῦνται διὰ τὸν νόμον, ἀλλὰ καὶ καλλίω καὶ περιφανεστέραν ταύτην νῦν κομιοῦνται, ἀντ’ ἀτελείασ θαυμαστῶν τινων ἐπιγραμμάτων καὶ εἰκόνων τυχόντεσ, καὶ κατὰ παντὸσ εἰσέπειθ’ ἑστήξοντεσ δημοσίᾳ τοῦ χρόνου· ὡσ καὶ τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ σαφῶσ μανθάνειν ἐξεῖναι ὁπόσον τι τούτοισ ἡ πόλισ τῆσ εἰσ αὐτὴν ἕνεκ’ εὐνοίασ ἐχρῆτο· ὃ τίνοσ ἀτελείασ οὐ μεῖζον; εἴπερ ἡ μὲν οὐ διηνεκὴσ οὐδὲ διὰ πάντων ἥκουσα τῷ γιγνώσκεσθαι, τὸ δ’ ἀθάνατον ὡσ εἰπεῖν καὶ οὐδένα τῶν πάντων οἱο͂́ν τε λανθάνειν, οὐ μᾶλλόν γε ἢ τὴν πόλιν ὁντινοῦν ἔστι λανθάνειν. οὐκοῦν καὶ Ἐπικέρδησ καὶ Λεύκων καὶ ὅστισ ἕτεροσ, εἰ ὅτ’ αὐτοὺσ ἡ πόλισ ἐτίμα, δυοῖν αἱρ́εσισ ἦν, ἢ ἀτελείασ ἢ ἀνδριάντων μετέχειν, οὐκ ἄν μοι δοκοῦσι μηδ’ ὅσον περὶ ἀτελείασ ἀκοῦσαι δεδέχθαι, ἐξὸν πολλῷ τινι μείζονι τετιμῆσθαι καὶ ὃ τοὺσ μετασχόντασ παραπλησίουσ εἶναι δοκεῖν ποιεῖ τοῖσ θεοῖσ· τοὺσ τοίνυν τότ’ ἂν οὕτω διατεθέντασ καὶ ὅλῳ θυμῷ πρὸσ ταῦτ’ ἐσχηκότασ εὖ οἶδα καὶ νῦν μὴ μόνον τῆσ προσούσησ ἀτελείασ περὶ πλείονοσ ἂν πεποιῆσθαι τὴν ἐν ταῖσ εἰκόσιν ἐπιτιμίαν, καὶ αὐτοὺσ καὶ τούσ γ’ αὐτῶν παῖδασ, ἐάν γε μὴ περιῶσιν, ἀλλὰ καὶ τοσοῦτον ἡσθῆναι ὡσ καὶ πλείστην χάριν ὁμολογῆσαι δή που τῇ πόλει τοῦ τε ταυτὶ διανενοῆσθαι τοῦ τ’ ἐψηφίσθαι συμφέροντα μὲν ἑαυτῇ, συμφέροντα δὲ καὶ σφίσιν αὐτοῖσ.