Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 17:

νῦν δ’ οἷσ αὐτὸν πρὶν ἢ τοῦτο γενέσθαι διώκεισ ἐοίκασ οὐκ ἐν καιρῷ τὴν γραφὴν πεποιῆσθαι. τῆσ τ’ ἀτελείασ, ὡσ ἔφην, ἀνατετραφυίασ τὴν πόλιν οὐδὲν πλέον ἔσται πρὸσ τὸ τὴν μὲν ἐξελεῖν βεβουλῆσθαι, ἡμᾶσ δ’ αὐτοὺσ ἀνασώσασθαι, ἀλλὰ μεθ’ ἡμῶν ἀνάγκη, καὶ ταύτην ἐφθάρθαι, καθάπερ τινὰ νόσον συνοιχομένην σώματι· εἶτα θαυμάζειν ἔπεισί μοι, πῶσ οἰεί, ὅτι σοι ταῦτ’ ἔπεισι λέγειν, οὐ μόνον ὅτι τοῖσ οἰκείοισ πτεροῖσ καὶ λόγοισ ἁλίσκει, ὃ δεινότατόν ἐστι πάντων καὶ συμφορὰ τοῖσ χρωμένοισ, καὶ προσέτ’ αὐτὸσ διαφερόντωσ κακίζεισ, τὸ μετὰ τὰ πράγματα λέγω τῷ βουλεύεσθαι χρῆσθαι, τούτου νῦν ἡμᾶσ ὡσ δὴ χρηστοῦ τινοσ ἔχεσθαι πείθων, ἀλλ’ ὅτι καὶ, δεινὸν εἶναι φάσκων, λανθάνεισ σαυτὸν ἃ μὴ ἔξεστι φάσκων. οὔτε γὰρ οὐδεὶσ, οἶμαι, τῶν πάντων φρενῶν κύριοσ ὢν, ἐξὸν, ὅπωσ μὴ πείσεται κακῶσ, εὖ βεβουλεῦσθαι, ὁ δ’ ὅπωσ πείσεται κακῶσ πρόσθεν ἐάσασ, ἔπειθ’ ὑπὲρ ἀπαλλαγῆσ ἕλοιτ’ ἂν βεβουλεῦσθαι, ὅτ’ οὐδὲ τοῦτ’ ἴσωσ ἐξέσται· οὔθ’ ἡμεῖσ, τὴν κάκιστ’ ἀπολουμένην ἀτέλειαν νῦν ἔχοντεσ ἐκποδὼν πεποιῆσθαι, εἶτα διὰ τοὺσ σοὺσ λόγουσ ἀναμενοῦμεν τὸ μέλλον, ὥσπερ ὅ τί ποτ’ ἐστὶν ἀγνοοῦντεσ καὶ διὰ τοῦτο τῆσ ἐκεῖθεν δεόμενοι πείρασ. ἄνευ γὰρ τοῦ τῆσ ἐσχάτησ παραπληξίασ τοῦτ’ ἄντικρυσ εἶναι, περὶ ὧν μάλιστα ἴσμεν, ταῦτ’ ἀφέντασ ἃ οὐκ ἴσμεν διώκειν, οὐδὲ τοὺσ λόγουσ καθ’ οὓσ ἔδει ταῦθ’ αἱρεῖσθαι γιγνώσκειν ἔχω. εἰ μὲν οὖν ὡσ μηδὲν μηδέπω περὶ ἀτελείασ σαφὲσ εἰδότασ παραπέμπεισ τῷ χρόνῳ καὶ ταῖσ ἔπειτα ψήφοισ, ἐοίκασ ἀγνοεῖν ὅτου χάριν τοὺσ κατ’ αὐτῆσ ἤδη κεκινήκαμεν λόγουσ· εἰ δ’ ἐπισταμένουσ, ὡσ ἀληθῶσ οὐδὲν ἄλλο μοι δοκεῖσ συμβουλεύειν ἢ ἡμῶν αὐτῶν μετὰ τὸ καθάπαξ ἐφθάρθαι πεποιῆσθαι φροντίδα. ἀλλ’ οὔτε σύ γ’ αὐτὸσ, εὖ ἴσθι, ἄν σέ τισ ἀνέλῃ, ἔπειτ’ εἰσ Ἄρειον πάγον οἱο͂́σ τ’ ἂν εἰήσ τουτονὶ προκαλεῖσθαι· οὐ μᾶλλόν γε ἢ οἱ μηκέτ’ ὄντεσ τοὺσ ἔτ’ ὄντασ ἀδικίασ εἰσάγειν·