Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 13:

ὅτι μὲν οὖν, ὦ Δημόσθενεσ, οὐδένεσ τῶν πάντων, ὡσ σὺ φῂσ, ἵν’ ἀτελεῖσ ὦσι, φιλοτιμίασ ἅπτεσθαί μοι δοκοῦσιν, ἀλλὰ δόξησ ἕνεχ’ αὑτῶν καὶ τοῦ πρὸσ τὴν πόλιν ζήλου καὶ φίλτρου, δῆλον ἔκ τε τῶν μετὰ τὸ πάνυ τοι πεφιλοτιμῆσθαι οὐδὲν οὐδ’ ὁτιοῦν τὸ παράπαν λαβεῖν βουληθέντων, ἀλλ’ αὐτὸ τοῦτο μόνον ἀποχρῆν ἡγουμένων, ὅτι περ οὕτωσ αὐτοῖσ τὰ πρὸσ τὴν πόλιν ὑπῆρξεν· τὸ δ’ ἔστι σφόδρα διατεινομένων μὴ διὰ πάντων ἀφῖχθαι. ἔκ τε τῶν ἄλλου δή τινοσ, ὄντων μυρίων οἷσ τοὺσ ὑπὲρ αὑτῆσ ἡ πόλισ δωρεῖται, ἀλλ’ οὐκ ἀτελείασ ἠξιωμένων. ὅτι δ’ εἰ καὶ τοῦτ’ ἦν, προτετιμῆσθαι ἔδει τὸ τῇ πόλει ξυμφέρον, καὶ τούτου μάρτυσ αὐτὸσ, παντὸσ ὁτουοῦν τὸ συμφέρον ἀεὶ προτιθεὶσ καὶ τούτῳ τὰ πρεσβεῖα διδούσ· ἐπεὶ καὶ Κερκυραίουσ, ἐκσπόνδουσ ὄντασ, συμμάχουσ εἱλόμεθ’ ἡμῖν αὐτοῖσ, συμφέρειν κρίναντεσ, ἐπειδήπερ ἴσχυον. ἴσωσ τοίνυν κἀκεῖνο Δημοσθένησ ἤ τισ ἄλλοσ ἐρεῖ, ὡσ εἰ μέν ἐστι λυσιτελὲσ καὶ μάλιστα πολιτείᾳ προσῆκον ἑνὶ μηδενὶ τῶν πάντων ἀτελείασ μετεῖναι, τί μὴ μετὰ τῶν ἄλλων καὶ τοῦτο τοῖσ παλαιοῖσ ὡρ́ισται νόμοισ, τὸ κοινῇ συμφέρον σκοποῦσιν; νῦν δ’ οἷσ πολλὰ καὶ καλὰ διεξιόντεσ τοῦτ’ οὐκ ἠξίωσαν λόγου, φαίνονται τοῦθ’ ὡσ ἀλυσιτελὲσ παρεικότεσ· εἰ τοίνυν ἃ κελεύουσιν οὗτοι, ταῦτα δεῖ περὶ πλείστου ποιεῖσθαι, καὶ ὧν μνησθέντεσ οὐκ ἔγνωσαν οὐδ’ ἡμᾶσ μεμνῆσθαι προσήκει, ἵνα μὴ νόμουσ τιμῶντεσ νόμουσ ἀτιμάζειν δόξωμεν. ἀλλ’ ὦ τᾶν, πρῶτον μὲν οὐ πάνθ’ ἁπλῶσ ἃ δεῖ τοῖσ νόμοισ ἐντέτακται, οὐδὲ διὰ πάντων χωροῦσιν, ὡσ μηδὲν ἔξω τῆσ τούτων διαγνώμησ ἑστάναι, ἀλλ’ ἔσθ’ ἃ καὶ τούτουσ ἐκφεύγει· ἐξεῖναι γοῦν αὐτῶν ἀφελεῖν καὶ προσθεῖναι, ἐάν τι μὴ καλῶσ ἔχον ᾖ, ἐν αὐτοῖσ τούτοισ εἴρηται·