Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Δημοσθένη περὶ ἀτελείας 10:

ἀλλ’ οἱ ταύτην εἰληφότεσ τρυφῶσιν, αἱ δὲ λειτουργίαι αὐτῇ τε ταύτῃ τὰ μέγιστα πάντων λυσιτελοῦσιν, ἐξ ὧν αὔξεται συγκροτοῦσαι, τοῖσ τε δρῶσιν αὐτοῖσ ἰδίαν παρέχουσι δόξαν τὴν ὑπὲρ τῆσ ἐνεγκούσησ σπουδήν. καὶ μὴν εὐεργέτασ μὲν ἔστι καὶ ἄλλωσ ἀμείβεσθαι, πόλιν δὲ δίχα λειτουργιῶν σωζομένην οὐδ’ ἐν τοῖσ μύθοισ ἐγνώκειν. ἀλλὰ κἂν ἡρ́ωσ οἰκήτορασ ἴσχῃ, κἂν τὴν ἀγαθὴν τύχην συναιρομένην, οὐδὲν αὐτῇ πλέον ἔσται μὴ ταυτησὶ τῆσ ξυμμαχίασ ἐνούσησ. εἰ γὰρ μήτε δημαγωγεῖν δεῖ μήτε στρατεύεσθαι μήτε τριηραρχεῖν μήτε μηδὲν τῶν πάντων ποιεῖν ἃ λειτουργιῶν μέν ἐστιν εἴδη, συστάσεισ δ’ ὡσ ἀληθῶσ τῶν πόλεων, οὐδὲν ἀλλ’ ἢ σώματι δόξομεν ἐοικέναι χειρῶν τε καὶ ποδῶν καὶ προσέτ’ αἰσθήσεων ἀποροῦντι. ὃ γὰρ πάντα ταῦτ’ ἔστ’ ἐκείνῳ, τοῦτο τῇ πόλει τὸ δι’ ὧν ἔφην ὑπηρετεῖσθαι. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ καὶ μηδ’ εἱστισοῦν μὲν τὸ παράπαν ἐλείπεθ’ ἕτεροσ ἀποδόσεωσ τρόποσ, ἀλλ’ εἰσ ἀτέλειαν πάντ’ ἦγε, καὶ τοῦτ’ ἦν μόνον γέρασ τοῖσ εὖ πάσχειν ἀξίοισ ὧν ἕνεχ’ ὑπὲρ ἡμῶν προτεθύμηνται, βεβλάφθαι δ’ ἂν οὐ μικρῶσ ἐντεῦθεν ἡ πόλισ ἐδόκει, οὐδ’ οὕτωσ ἄν μοι δοκοῦμεν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὰ τοιαῦτ’ ἀνασχέσθαι, οὐδὲ διὰ τὴν πρὸσ τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα χάριν αἴτιοι ζημίασ καθεστάναι τῇ πόλει, ἀλλὰ τῶν ὑπὲρ αὐτῆσ δικαίων καὶ τοῦ κοινῇ λυσιτελοῦντοσ πάντα θέμενοι λόγον τὸ κατ’ αὐτοὺσ τούτουσ εἰκότωσ ἐᾶσαι, ἱκανὴν ἔχοντασ χάριν τὸ πόλεωσ τοιαύτησ εὐεργέτασ φανῆναι· ἐπεὶ καὶ οὕτω τιμᾶσθαι μᾶλλον περίεστ’ αὐτοῖσ, τῷ δοκεῖν μὴ τὴν ἀρετὴν ὥσπερ ὤνιον πεποιῆσθαι, μηδ’ ὁτουοῦν ἑτέρου, ἀλλὰ μεγαλοψυχίασ ἕνεκα τῆσ αὑτῶν καὶ τῆσ πρὸσ τὴν πόλιν εὐνοίασ ταῦτ’ ἐνδεδεῖχθαι, καθάπερ ἐπὶ τοῦ Μηδικοῦ πολέμου Θεμιστοκλεῖ τῷ Νεοκλέουσ ὑπῆρξε καὶ Παυσανίᾳ τῷ Κλεομβρότου, καὶ ἔτι πρὸ τούτων τῷ γ’ Εὐφορίωνοσ Κυναιγείρῳ καὶ Καλλιμάχῳ τῷ Πολεμάρχου·