헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́52́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρεσβευτικὸσ πρὸσ Ἀχιλλέα)

ἄριστε Ἀχιλλεῦ, τὸ μὲν θυμοῦσθαί σε καὶ χαλεπαίνειν ἐφ’ οἷσ ὑβρίσθησ οὐδὲν ἀπεικὸσ, οὐκοῦν ἄχρι τούτου γε. ἐγὼ δ’, εἰ μὲν ἢ τῆσ αὐτῆσ γνώμησ ἔτι καὶ νῦν Ἀγαμέμνων εἴχετο, ἢ περὶ ὧν ἥμαρτεν ἔξαρνοσ ἦν, οὐκ ἂν παρῃτούμην, ἀλλ’ εἰών ὅπωσ ποτέ σοι δοκεῖ ποιεῖν· ἐπεὶ δὲ ὑπὲρ αὐτοῦ τούτου καὶ δεήσεισ ποιεῖται καὶ δῶρα τὰ μὲν δίδωσι, τὰ δ’ ἐπαγγέλλεται, τί ἄν τισ ἐξελέγχοι τόν γε ὁμολογοῦντα; ἀλλ’ ὥσπερ ἐκεῖνόσ σοι συγχωρεῖ δίκαια λέγειν, οὕτω καὶ σὺ πείθου παραιτουμένῳ· εἰ δὲ μὴ, πῶσ οὐκ ἄτοπον πρῶτον μὲν τὴν αὐτὴν γνώμην ἔχειν ἥνπερ πρὸ τοῦ πρὸσ τὸν οὐκέτι τὴν αὐτὴν ἔχοντα; ἔπειτα σκόπει μὴ τὴν δίκην ὧν ἐκείνῳ μέμφῃ παρ’ ἡμῶν λάβῃσ. εἰ μὲν γὰρ ἅπασι χαλεπῶσ ἔχεισ, εἰπὲ πρὸσ Διὸσ ἀνθ’ ὅτου, εἰ δ’ ἀπολύεισ τούσ γε ἄλλουσ αἰτίασ, κοινὸσ ἁπάντων ὁ κίνδυνοσ. ὥστε πῶσ δίκαιοσ εἶ περιορᾶν; ὅπωσ νὴ Δία ἐκεῖνοσ ἔτι μᾶλλον μισοῖτο ὑπὸ πάντων διὰ ταῦτα; ἀλλὰ μάλιστα μὲν δέδοικα μὴ οὐ λειφθῶσιν οἱ μισήσοντεσ· οὕτω πυκνοὶ πίπτουσιν. ἔπειτα νῦν γε ὦ πρὸσ θεῶν πῶσ ἄλλωσ γνώμησ οἰεί ἔχειν αὐτούσ. δέδοικα μέντοι μὴ σοῦ πλεονάζοντοσ τοὐναντίον ἢ σὺ βούλει γένηται, κἀκεῖνον ἀφέντεσ, εἶτά σοι μέμφωνται. μὴ γὰρ οἰού τὸν μὲν πρότερον ἄρξαντα τῆσ ὀργῆσ ὑπαίτιον εἶναι, τὸν δὲ μηδ’ ὕστερον ἐθέλοντα παύσασθαι μετρίωσ δόξειν βεβουλεῦσθαι. χωρὶσ δὲ τούτων οὐ σὸν, ὦ φίλε Ἀχιλλεῦ, μᾶλλον ὅπωσ τισ δικαίωσ μισηθήσεται ζητεῖν ἢ ὅπωσ τὸ κοινὸν σωθήσεται.

εἰ γὰρ δεῖ χαλεπαίνειν διὰ τέλουσ, τοῖσ βαρβάροισ ἂν ἔγωγε φαίην δεῖν καὶ τοῖσ φύσει πολεμίοισ. πολὺ γὰρ μείζω πρὸσ τούτουσ ἡμῖν τὰ ἐγκλήματα καὶ ὑπὲρ μειζόνων. ὥστε πῶσ δίκαιον τὸν μὲν ἐπὶ καιροῦ λυπήσαντα μισεῖν, τοὺσ δ’ ἐξ ὅτου γεγόνασι πολεμίουσ μὴ ὅσον ἀθώουσ περιορᾶν, ἀλλὰ καὶ τοσοῦτον κρατοῦντασ τῶν σῶν ἑταίρων καὶ μεθ’ ὧν ὤφθησ πρῶτον αὐτοῖσ; ἐπεὶ νῦν εἴ σοι δέδοκται παντάπασι διαφθεῖραι τὸ στρατόπεδον, τί οὐκ ἄντικρυσ γίγνει μετὰ τῶν βαρβάρων καὶ τοὺσ μὲν ἐκ τοῦ ἄστεοσ ἐᾷσ προσελαύνειν, αὐτὸσ δὲ ἀπὸ τοῦ Σιγείου προσβαλὼν ἐν μέσῳ σαυτοῦ τε κἀκείνων ποιεῖσ; ὅτι νὴ Δία οὐκ ἀνεκτὰ ταῦτα οὐδ’ ὅσια; τῶν αὐτῶν τοίνυν τούτων ἔχεται λογισμῶν καὶ ἡ νυνὶ βοήθεια. ἀπόλλυνται μὲν γὰρ οὐδὲν ἧττον καὶ τὴν ἡσυχίαν ἄγοντοσ σοῦ, πρόσεστι δὲ τῷ σχήματι ῥᾳθυμία, τῷ δοκεῖν θεωρεῖν τὰ γιγνόμενα. ὥστε διπλοῦν ἀνθ’ ἁπλοῦ τοὔνειδοσ γίγνεται· καὶ γὰρ μισεῖν τοὺσ ὁμοφύλουσ δοκεῖσ καὶ φοβεῖσθαι τὴν μάχην. μὴ σύ γε, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆσ δυοῖν ἑλοῦ θάτερον· εἰ μὲν τὰ τῆσ ὀργῆσ νικᾷ, χρῆσαι παντὶ τῷ θυμῷ, εἰ δ’ ἐπίστασαι λογίζεσθαι, μὴ σχίζου τῇ γνώμῃ, μηδὲ ἀπέχου μὲν ὡσ φιλίων, πρόῃ δὲ ὡσ πολεμίουσ, ἀλλ’ ἴσθι τοσούτῳ χείρω νυνὶ ποιῶν ἢ εἰ μετὰ τῶν βαρβάρων ἡμῖν ἐπῄεισ, ὅσῳ φανερᾶσ ἔχθρασ προδοσία χαλεπώτερον. σὺ δὲ εἰ μὲν πρέσβεισ ἔλθοιεν παρὰ Πριάμου νυνὶ περὶ συμμαχίασ, οὐκ ἂν αὐτοὺσ δέξαιο τῇ σκηνῇ, ἃ δ’ ἂν εὔξαιντο ἐκεῖνοι, ταῦτα σὺ πράττεισ, καὶ τῷ θυμῷ τὰ πράγματα ἀπολλὺσ κάθησαι· ἔπειτα δ’ εἰ μὴ σιδήρῳ τοῦτο ποιεῖσ ἢ πυρὶ, πρᾷον τοῦθ’ ἡγεῖ τι. καὶ λόγον μὲν οὐκ ἂν ἐξ ἴσου δοίησ ἐκείνοισ τε καὶ ἡμῖν, ἐξ ἴσου δὲ ἀμφοτέροισ ἐκποδὼν ἕστηκασ, μᾶλλον δὲ βοηθεῖσ μὲν οὐδετέροισ, τῇ δὲ γνώμῃ πρὸσ ἐκείνουσ ῥέπεισ·

τοσούτῳ πλέον ἡμῶν ἔχουσι. καὶ παρ’ αὐτὴν μὲν τὴν ὀργὴν οὕτω πολιτικῶσ ἔσχεσ ὥστ’ οὐδ’ αὐτὸν τὸν Ἀγαμέμνονα ᾤου δεῖν τεθνάναι· μέγα τούτου τεκμήριον· οὔκουν ἀπέσφαξάσ γε αὐτὸν, ἐξόν σοι. νῦν δ’ οὐδὲ τῶν ἄλλων οὐδένα δεῖν οἰεί λιπεῖν, καίτοι πολλῷ βέλτιον μετὰ τῶν ἄλλων κἀκεῖνον ἦν παρ’ ἀξίαν σῶσαι ἢ δι’ ἐκεῖνον ἅπαντασ ἄρδην ἀφανισθέντασ περιιδεῖν, καὶ δίκην γ’ ἂν οὕτω παρ’ αὐτοῦ τὴν γιγνομένην λαβεῖν. εἰπὲ γάρ μοι τί μάλιστ’ ἂν εὔξαιο; οὐκ ἀδοξεῖν ἐκεῖνον καὶ κακῶσ ἀκούειν καὶ μῖσοσ ἔχειν ἐν τῷ στρατοπέδῳ; τοῦτο τοίνυν ἐξ ἀμφοῖν αὐτῷ περιέσται, ἔκ τε τῶν μέχρι τοῦδε ἀπολωλότων καὶ τῶν ἀπὸ τούτου σωθησομένων· ὁ μὲν γὰρ ἐκείνοισ αἴτιοσ τούτου δόξει γεγενῆσθαι, τῆσ συμμαχίασ ἀποστήσασ σε δι’ ὧν ὕβρισε, σὺ δὲ τούτουσ νυνὶ σεσωκέναι μόνοσ ἀνθρώπων τῇ βοηθεία ὥστε τὸ μὲν ἐκείνου μέροσ οὐδεὶσ τῶν Ἀχαιῶν σώζεται, τὸ δὲ σὸν οὐδεὶσ διέφθαρται. σκόπει δῆτα καὶ τὴν αἰτίαν τῆσ διαφορᾶσ αὐτῆσ, ὡσ οὐκ ἐξ ἄλλου σοι πράγματοσ κατέστη πρὸσ αὐτὸν, ἀλλ’ ὑπὲρ τῶν Ἀχαιῶν, ὅπωσ σωθεῖεν. τήν τε γὰρ ἐκκλησίαν διὰ τοῦτο ἐποίησασ, ὁρῶν τὸ πλῆθοσ τῶν ἀπολλυμένων ὑπὸ τῆσ νόσου, τῷ τε Κάλχαντι παρῄνεισ εἰπεῖν θαρρούντωσ εἴ τι σύνοιδε. καὶ παρελθόντοσ ἐκείνου καὶ φάσκοντοσ δεδιέναι μή τινα τῶν αὑτοῦ κρειττόνων παροξύνασ κακόν τι λάβοι, ἀπώμνυσ ἦ μὴν μὴ περιόψεσθαι τοῦτον. ἐκ δὲ τούτων ὁ μὲν ἀπέφαινε τὸν αἴτιον, ἐκεῖνοσ δ’ ἀμφοτέροισ ὠργίζετο· σὺ δ’ οὐκ ἀπέστησ πρὶν ἐπράχθη τὸ δέον.

οὐκοῦν ἄτοπον ὑπὲρ ὧν ἵνα σωθῶσι τότε ἤρω τὴν ἔχθραν, τούτουσ νῦν διὰ τῆσ ἔχθρασ διαφθεῖραι, καὶ τὰσ μὲν παρὰ τῆσ τύχησ συμφορὰσ ἀξιοῦν ἐπανορθοῦσθαι, αὐτὸν δ’ ἐξεπίτηδεσ πράττειν ἐξ ὧν ἀπολούμεθα καὶ περὶ ὧν τότε ηὔχου τοῖσ θεοῖσ, περὶ τούτων νῦν οὐ βούλεσθαι διαλεχθῆναι σεαυτῷ· καὶ ὑπὲρ μὲν τοῦ ἱερέωσ τοῦ βαρβάρου τὸν θεὸν ἀξιοῦν αἰδεῖσθαι, ὑπὲρ δὲ τῶν ὁμοφύλων τοσούτων τὸ πλῆθοσ μήτε θεοὺσ τοὺσ κοινοὺσ μήτε ὁσίαν μήτε σπονδὰσ ἐθέλειν αἰσχυνθῆναι· καὶ τότε μὲν προέσθαι τὴν σαυτοῦ γνωρίμην, ἵνα σωθῇ τὰ τῶν Ἀχαιῶν, νῦν δὲ ἀντὶ ταύτησ αὖ πανστρατιᾷ τοὺσ Ἀχαιοὺσ ἐκτρῖψαι. καὶ μὴν εἰ δυοῖν αἱρ́εσισ ἦν, καί μοι πρὸσ Διὸσ ἔστω παρρησία, δίκαιον γὰρ, ἄλλωσ τε καὶ παρ’ ἀνδρὶ τιμῶντι τἀληθὲσ, πότερον δεῖ τὴν παῖδα σώαν εἶναι ταύτην, ἢ τὸ στρατόπεδον καὶ τὰ τῶν Ἀχαιῶν πράγματα; οὐκ ἂν οὔτε τὸν Δία τὸν σαυτοῦ πρόγονον τοῦτ’ ᾔτησασ οὔτ’ ἄλλον θεῶν οὐδένα ταύτην ἀντὶ πάντων λειφθῆναι· τί οὖν; εἰ ταύτην τε ἔξεστι κομίσασθαι καὶ σῶσαι τοὺσ Ἀχαιοὺσ, αἱρήσει ταύτησ τε ἀφεστάναι καὶ τούτουσ ἀπολωλεκὼσ εἶναι; καὶ πῶσ οὐκ ἄτοπον συμφορὰν μὲν ἐπίστασθαι συμφορᾶσ ἀνταλλάξασθαι, ἄμφω δὲ ἐξὸν ἔχειν ἄνευ ζημίασ, εἶτα ἀμφοῖν δέξασθαι στέρεσθαι; οὐ γὰρ μόνων τῶν Ἀτρειδῶν ἦν τὰσ ἑαυτῶν γυναῖκασ φιλεῖν. τίσ δ’ ἂν εἴποι ταῦτα; ἀλλά τοι καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτο ἡ τοῦ πολέμου φύσισ ἀξία θαυμάσαι. εἰ γὰρ ἑκάστῳ τοῦτο παρέστη τὸ κατ’ ἀρχὰσ εὐθὺσ ὅτι νῦν Μενέλαοσ συλλέγει στρατιὰν τῆσ γυναικὸσ τῆσ ἑαυτοῦ χάριν, πῶσ οὖν ἐμέ γ’ εἰκὸσ καταλιπόντα τὴν ἐμαυτοῦ γυναῖκα καὶ πρὸσ τῇ γυναικὶ παῖδασ καὶ γονεῖσ ἐν γήρᾳ καὶ χρήματα καὶ οἰκέτασ πλεῖν ἔξω τῆσ Ἑλλάδοσ, καὶ πρὸσ τούτοισ ἔτι κινδυνεύειν ἐπὶ στρατείασ περὶ ψυχῆσ, ὃ πᾶσιν ἁπάντων κτημάτων τιμιώτατον εἶναι συμβέβηκε καὶ πρῶτον ὁ τῶν Ἑλλήνων ἄριστοσ ὁρίζεται, εἰ τούτοισ ἕκαστοσ ἐχρήσατο τοῖσ λογισμοῖσ, οὐδ’ ἂν συνελέγη δή που τὸ στράτευμα τὴν ἀρχήν. νῦν δὲ οἶμαι δύο ταῦτα ἦν τὰ κινοῦντα, τό τε τοῖσ ὁρ́κοισ πάλαι προκατειλῆφθαι θεῶν τινοσ, οἶμαι, προνοίᾳ καὶ τὸ κοινῇ πάντασ ὑβρίσθαι δοκεῖν ὑπὸ τῶν ἀλλοφύλων καὶ μὴ δεῖν ἐπιτρέπειν. προσθείη δ’ ἄν τισ τάχα καὶ τρίτον τὸ τοῖσ ἄρχουσι πείθεσθαι χρῆναι.

μὴ δὴ τοῦτο σκοπῶμεν νῦν, τίνοσ χάριν τὴν στρατείαν ἠράμεθα ἐξ ἀρχῆσ, ἀλλ’ ὅτι οὐ τῶν αὐτῶν ἐστι τότε μὲν τὰ ἄλλα πάντα δεύτερα ποιήσασθαι, νῦν δὲ πρὶν ὧν ἕνεχ’ ἥκομεν πρᾶξαι διαστῆναι. οὐ γὰρ τῇ προφάσει τῆσ στρατείασ ἀκόλουθον, ἀλλ’ ἐναντίον αὐτῇ τῇ στρατείᾳ φαίνεται· ἔπειτ’ οὐδὲ ὅμοιόν ἐστιν· ὅπωσ δὲ, ἀκούσει πρᾴωσ. οὐ γὰρ ἵνα ἐλέγξω λέγω, ἀλλ’ ὅπωσ παραμυθήσωμαι· εἰ γὰρ μὴ ἐκομίζου τὴν ἄνθρωπον, εἰκότωσ ἂν εἰσ ταῦτ’ ἀνεχώρεισ, νῦν δὲ οὐ μόνον αὐτὴν, ἀλλὰ καὶ ἑπτὰ πρὸσ αὐτῇ δίδωσιν· ἄλλα γὰρ ἐῶ τοσαῦτα τὸ πλῆθοσ. καίτοι εἴ γε οἱ Τρῶεσ ἐβούλοντο τὴν Ἑλένην καὶ ὅσα μετ’ αὐτῆσ ἄγοντεσ ᾤχοντο ἀποδιδόναι, οὐκ ἂν ἡμῖν ἦν λόγοσ πρὸσ αὐτούσ· εἰ δὲ δὴ καὶ παρ’ ἑαυτῶν οἴκοθεν προσετίθεσαν, οὐδὲ φωνὴν οὐδεὶσ προήκατο ἂν ὡσ οὐ χρὴ δέχεσθαι. τί τούτου μέγα σημεῖον; αὐτοὶ ταῦτα προὐκαλούμεθ’ αὐτοὺσ κατ’ ἀρχὰσ εὐθὺσ, ἀλλ’ οὔτε ἐκείνων οὐδεὶσ ταῦτα ἐβούλετο ποιεῖν, σοί τε ἣν ἀφῃρέθησ, ἐπάνεισι μετὰ πολλῶν. εἰ δ’ αὖ καὶ δίκην δεῖ προσυποσχεῖν τῆσ ὕβρεωσ, δέδωκε καὶ μάλα πολλὴν ἐκεῖνόσ γε. χωρὶσ γὰρ ὧν ἀπολώλεκε τοσούτων τὸ πλῆθοσ στρατιωτῶν τήν γε ἀπὸ τοῦ φόβου καὶ τοῦ ταπεινὸσ εἶναι πηλίκην τιν’ οἰεί σοι δίδωσι δίκην; οὐδὲ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν νῦν ἢ τὸ σχῆμα πᾶν ἀποτέθειται, ἱκέτησ ἐκ βασιλέωσ καὶ δοῦλοσ ἐξ ἐλευθέρου γεγονὼσ, καὶ εἰ δεῖ τἀληθέστερον εἰπεῖν, ἐλέῳ θαρρῶν, ἐὰν τὰ κράτιστα φέρηται παρὰ τῆσ τύχησ.

καὶ μὴν εἰ δεῖ καὶ τούτων μνημονεύειν, ἐκεῖνο ἐνθυμήθητι· τῶν ἀτόπων ἐστὶ συλλεγομένησ μὲν τότε τῆσ στρατιᾶσ οὕτω προθύμωσ ἔχειν σε πρὸσ τὸ μετασχεῖν τῶν πραγμάτων, ὥστ’ ἐπειδὴ τάχιστα εἶδεσ τὰ ὅπλα ὁρμῆσαι πρὸσ αὐτὰ καὶ μὴ κατασχεῖν σεαυτὸν, καὶ ταῦτα ὄντα παῖδα κἀν ταῖσ κόραισ κρυπτόμενον, νῦν δ’ ἐπειδὴ τηλικόσδ’ εἶ καὶ παῖδα ἔχεισ ὡραῖον ὡσ συνεῖναι καὶ στρατεύεσθαι, καὶ δόξαν τὴν πρώτην ἐν ἅπασιν εἴληφασ, βούλεσθαι μὴ χρῆσθαι τοῖσ ὅπλοισ τοῖσ σαυτοῦ, ἀλλὰ ζητεῖν προφάσεισ δι’ ἃσ προήσει πάντα, καὶ τότε μὲν τὴν παῖδα ἀπολιπεῖν ῥᾳδίωσ, ἧσ τί σοι φίλτερον εἰκὸσ εἶναι; καὶ ἣν ὁμότιμον ἐκτήσω γυναῖκα σαυτῷ, νῦν δ’ ἑτέρασ παιδὸσ ἕνεκα τἀναντία γνῶναι σαυτῷ περὶ τῶν ὅλων. σκόπει μὴ οὐδὲ τῆσ Δηιδαμείασ ᾖ ταῦτα ἄξια ἐπαινέσαι, μή τί γε ἀνδρὸσ ὅτου καὶ μνησθῆναι καλόν. καὶ λέγεισ δὴ τὰσ μοίρασ τὰσ διττὰσ ἀκηκοέναι παρὰ τῆσ μητρὸσ ἄριστα εἰδυίασ περὶ αὐτῶν. ἐγὼ δὲ ἀμφιγνοῶ μὲν εἴτε σπουδάζων ταῦτα λέγεισ εἴτ’ ἐρεσχελῶν ἡμᾶσ καὶ φιλονεικίᾳ τινὶ θυμοῦ· οὐ γὰρ σοί γε οἱ λόγοι· πολλοῖσ ἔργοισ τοῦτο σοῖσ τεκμαίρομαι. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ τὰ μάλιστα ἐσπούδακασ, ἔστι σοι καὶ τούτων οὕτωσ ἐχόντων ὅμωσ τὰ δέοντα βουλεύσασθαι· μάλιστα μὲν γὰρ ἔγωγε φαίην ἂν τὴν μητέρα σου ποιεῖσθαι τούτοισ συγκατατίθεσθαι τοῖσ λόγοισ, ἐπεὶ καὶ ὁ πατὴρ καὶ ὁ διδάσκαλοσ οὕτωσ ἐπαίδευόν σε πειρώμενοι, ἔπειτ’ ἐνταῦθα δὴ καὶ τὸ πάνδεινόν ἐστιν, εἰ παρ’ αὐτοὺσ μὲν τοὺσ λόγουσ καὶ τὴν ἀκοὴν οὕτωσ ἐρρωμένωσ ἔσχεσ ὥστε τὴν εὐδοξίαν καὶ τὸ καλὸν πρὸ τῆσ ἀσφαλείασ καὶ τοῦ γήρωσ αἱρεῖσθαι, ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγησασ αὐτῇ περὶ τῆσ ἀμείνονοσ μοίρασ, πάλιν ἐξ ἀρχῆσ ἕτεροσ γενήσει, καὶ τότε μὲν καὶ τῆσ ψυχῆσ τῆσ σαυτοῦ πλείονοσ ἄξιον ἡγοῦ τὸ στρατόπεδον, νῦν δὲ οὐδὲ τῆσ κόρησ ἀντάξιον, μᾶλλον δὲ ἑνὸσ τῶν περὶ τὴν κόρην συμβάντων. οὕτωσ μέντἂν ἀμφοτέρων δόξαισ τὴν παῖδα τιμιωτέραν ἡγεῖσθαι, καὶ σαυτοῦ καὶ τῶν Ἀχαιῶν.

πῶσ γὰρ οὐ καὶ σαυτοῦ, εἰ τοῦ μὲν σώζεσθαι κρεῖττον τὸ εὐδοξεῖν, τοῦ δὲ εὐδοξεῖν ἡ κόρη; δόξαισ δ’ ἂν οὕτωσ καὶ τὴν μητέρα ἐψεῦσθαι, καὶ σαυτὸν ἐξελέγχειν οὐκ ἐπιστάμενον λογίζεσθαι. τὸ μὲν γὰρ ἀπ’ ἀρχῆσ εὐθὺσ ἑλέσθαι πλεῖν οἴκαδε καὶ ζῆν ἡσυχῇ γνώμησ κρίσισ ἦν, τὸ δὲ τοὺσ ἐπὶ τῆσ στρατείασ κινδύνουσ ἑλόμενον μεταβαλέσθαι περὶ τῶν αὐτῶν οὐ ταὐτὰ γιγνώσκειν ἐστίν· ὃ σοὶ τῶν πάντων ἥκιστα προσήκει, ὅσῳπερ ἀνθρώπων μάλιστα ἀρετὴν ἀσκεῖσ καὶ τὸ μὴ ψεύδεσθαι. οὐ γὰρ δή που τοὺσ μὲν ἄλλα λέγοντασ, ἄλλα δὲ γιγνώσκοντασ αἰτιάσει, τοὺσ δὲ ὑπὲρ τῶν αὐτῶν ἄλλοτε ἄλλωσ βουλευομένουσ καὶ μὴ τοὺσ αὐτοὺσ ὄντασ ἐπαινέσει. σκέψαι δὲ ὅτι κἀν τοῖσ στρατοπέδοισ μέχρι μὲν μὴ συνάγουσιν οἱ στρατηγοὶ πᾶσ τισ ὡσ εἰπεῖν αὐτοκράτωρ ἐστὶν αὑτοῦ, ἐπειδὰν δὲ εἰσ τάξιν καταστῇ, ταύτην δεῖ σώζειν, ἢ φαῦλον νομίζεσθαι· σὺ δ’ οὐ βουλεύεσθαι δόξεισ περὶ ὧν αἱρ́εσίσ ἐστί σοι, ἀλλ’ ἀναχωρεῖν ἀπὸ τούτων ἃ προὔκρινασ αὐτὸσ καὶ μονονοὺ λιπεῖν τὴν τάξιν· ὃ καὶ ὄναρ μοι δοκεῖσ σύ γε ἰδὼν εἰκότωσ ἂν αἰσχυνθῆναι. δίκαια καὶ καλὰ ταῦτα ἐγίγνωσκεσ, ὡσ οὐχ αἱρετὸσ βίοσ ἀνθρώπῳ μακρὸσ, εἰ μὴ προσέσται τὸ πράττειν τὰ δέοντα. ἐπεὶ δὲ τὴν παῖδα οἱ κήρυκεσ ἄγοντεσ ᾤχοντο, καὶ δὴ διὰ τοῦτο ἑτέρωσ ἔχει τὰ τῆσ φύσεωσ. οὐ παύσει δύο τῶν χειρίστων ὀνειδῶν ἀμφισβητῶν, δειλίασ καὶ ἀπιστίασ· ὃ τῶν ἐχθρῶν οὐδεὶσ πώποτε ὠνείδισε. καίτοι τίσ ἂν ἦσθα πρὸσ θεῶν, εἴ σοι ταῦτα Ἀγαμέμνων ἀνετίθει; ἐγὼ δ’ ἡγοῦμαι τὸ μὲν τέλοσ πάντων πραγμάτων τῷ θεῷ χρῆναι καταλιπεῖν, ὥσπερ καὶ ἡμᾶσ ἅπαντασ ὁρᾷσ περὶ ἡμῶν αὐτῶν βεβουλευμένουσ.

οὐ γὰρ ποικίλησ δεῖται τοῦτό γε μούσησ, ἀλλὰ πᾶσιν εὔδηλον ὅτι εἰρήνη πολέμου γέρασ συμφορώτερον καὶ ὅτι οὐκ ἔστι μαχομένουσ καὶ κινδυνεύοντασ ἀναιμωτὶ τὸν αἰῶνα διελθεῖν. ἀλλ’ οὐ τούτου χάριν τὰσ πίστεισ παραβαίνομεν· ἀλλ’ ὧν μὲν ὁ δαίμων κύριοσ, αὐτῷ καταλείπομεν, ὅσα δὲ εἰσ λογισμοὺσ ἥκει καὶ τὸ βουλεύσασθαι, μηδαμοῦ τῶν χειρόνων ἑαυτῷ τιμᾶν ἀνδρόσ. νὴ Δι’ ἀλλ’ οὐκ ἄξιά σου τὰ δῶρα οὐδ’ ἐκπλήξει σε ὑπισχνούμενοσ, οὐδ’ ἂν τὴν ψάμμον καὶ τὴν κόνιν παρέλθῃ τῷ πλήθει. ἄριστά γε, ὦ γενναῖε, καὶ γνωρίζω τούτουσ ἤδη τοὺσ λόγουσ. ἐγὼ δὲ οὐ τῶν χρημάτων ἕνεκα συμβουλεύω σοι βοηθεῖν τοῖσ Ἀχαιοῖσ· πόθεν; μηδέποθ’ οὕτω σμικρῶσ ἴδοιμι τὰ σά· ἀλλ’ ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ δικαίου καὶ τοῦ προσήκειν οὕτω ποιεῖν. ἀλλὰ τὰ μὲν χρήματα φιλίασ τινὶ συμβόλῳ δέξασθαι εἴτε καὶ χαίρειν ἐᾷσ, οὐχὶ διοίσομαι· καὶ περὶ τῆσ κηδείασ ταύτησ ἐπὶ σχολῆσ βουλεύσασθαι, μηδὲ γὰρ ἂν τοῦτό σε ἁρπάσαι. παῖσ γὰρ ἂν εἰήν, εἰ ταῦτα συμβουλεύοιμι, ἡγεῖσθαι μὲν ἐκεῖνον οὐκ ἀνελεύθερον εἶναι τῇ δόσει καὶ τοῖσ ἐπαγγέλμασι, σαυτῷ δὲ ἕτερα εἶναι τὰ ποιοῦντα τὴν ἔξοδον. ποῖα ταῦτα; ἃ μικρῷ πρόσθεν αὐτὸσ ἀπηρίθμεισ, πολλῷ χρημάτων καλλίω πράγματα. πῶσ γὰρ οὐκ ἄτοπον καὶ ὑπερφυὲσ, εἰ πρότερον μὲν τῶν Ἀχαιῶν τούτων ἡγούμενοσ δώδεκα μὲν πόλεισ κατὰ θάλατταν, ἕνδεκα δ’ εἷλεσ κατ’ ἤπειρον οὐδὲν τῶν ἰδίων ὑπολογιζόμενοσ, οὐ πόνον, οὐ κίνδυνον, οὐκ ἀσχολίαν, οὐχ ἣν φιλτάτην εἶναι φῂσ σαυτῷ ψυχὴν εἰ προήσει, καὶ τοσούτων εὐποριῶν καὶ τοσαύτησ εὐδαιμονίασ ἀπέδειξασ κυρίουσ· νῦν δ’ οὐδ’ εἰσ αὐτὴν τὴν σωτηρίαν αὐτοῖσ ἐπαρκέσαι τολμήσεισ. πόθεν ὦ πρὸσ θεῶν ἐκτήσω τὴν κόρην, ἵνα τἄλλ’ ἀφῶμεν;

ἀφ’ ὧν εὐηργέτεισ ἡμᾶσ. οὕτω γοῦν καὶ τὴν Λυρνησὸν εἷλεσ ἐν τῷ πλήθει τῶν ἄλλων χωρίων. οὐκοῦν οὐ τὸ στράτευμα τῆσ παιδὸσ εἰκὸσ εἶναι προσθήκην, ἀλλὰ τὴν παῖδα τοῦ στρατοπέδου καὶ τῶν ἄλλων πραγμάτων. ἁπάντων δὲ ἀτοπώτατον, εἰ ὁ μὲν Χρύσησ τὴν θυγατέρα ἀπολαμβάνων οὐ προήχθη περαιτέρω εὔξασθαι ὡσ πολεμίοισ, ἀλλ’ ἐπέπαυτο τῆσ ὀργῆσ, ἄνθρωποσ βάρβαροσ καὶ φύσει πολέμιοσ καὶ συγκινδυνεύσασ καὶ περὶ τῆσ σωτηρίασ αὐτῆσ, σὺ δ’ αὐτήν τε ἀπολαμβάνων τὴν ἄνθρωπον καὶ πρὸσ ἐκείνῃ τοσαύτασ λαμβάνων, καὶ πρὸσ ταῖσ γυναιξὶ χρήματα, πόλεισ, χώραν, συγγένειαν, ἃ θαυμάζειν δέον οὐκ ἐῶ, μέμψασθαι δ’ οὐκ ἔχεισ, εἰσαεὶ μενεῖσ ἐπὶ τοῦ παροξυσμοῦ; κἀκεῖνοσ μὲν συνεύξατο τῷ θεῷ παῦσαι τὴν νόσον ἡμῖν, σὺ δ’ οὐ βουλήσει παῦσαι τὰ τοῦ πολέμου δύσκολα; ἀλλ’ ὁ μὲν ἐξ ἀμφοῖν ἐνεδείξατο τὴν δύναμιν τοῖσ Ἀχαιοῖσ, ἔκ τε ὧν καταρασάμενοσ πολλοὺσ διέφθειρε καὶ ὧν εὐξάμενοσ ἅπαντασ ἔσωσε, σὺ δ’ ἀξιώσεισ ἀπὸ θατέρου μόνου μιμήσασθαι τὸν ἱερέα, καὶ ταῦτα ἀπὸ τῶν ἀπολλυμένων; ἀλλὰ πολλῷ βέλτιον ἦν τῷ σώζειν πάντασ ἐνδείκνυσθαι τὴν ῥώμην ἢ θάτερον πράξαντα τὸ λοιπὸν φυγεῖν, καὶ προδοῦναι μὲν τὸ στρατόπεδον ἐπὶ τῷ κομίσασθαι τὴν σαυτοῦ δεινὸν ἂν ἡγήσω, σῶσαι δὲ οὐ δέξει τὸ στρατόπεδον μετὰ τοῦ τὴν σεαυτοῦ κομίζεσθαι, ἀλλ’ ὁ μὲν Ἕκτωρ πυρὶ καὶ σιδήρῳ πάντα ἐπέρχεται, καὶ σμικρόν ἐστιν αὐτῷ σῶσαι Τροίαν, σὺ δ’ ἐν τῇ σκηνῇ μενεῖσ ᾄδων πρὸσ λύραν; πότερον τὰ ἑτέρων ᾄδων μενεῖσ; ἀλλ’ ἄμεινον ἑτέροισ τὰ σαυτοῦ παρασχεῖν ᾄδειν ἐπὶ χρηστῷ τινι. ἀλλὰ τὴν μῆνιν νὴ Δί’ ἣν μηνίεισ ταύτην ὑμνήσεισ ὥσπερ θεόν; δέδοικα μὴ τῶν Ἀχαιῶν ᾄδησ ἐπιταφίουσ, οὕτωσ ἀωρὶ τοῦ παντὸσ χρόνου μελῳδῶν. εἶτα φῂσ εἶναι φιλόψυχοσ καὶ καταψεύδει σαυτοῦ. καὶ τίσ ὦ πρὸσ θεῶν οὕτω παῖσ ἐστιν ὥστε πεισθῆναι ὡσ Ἀχιλλεὺσ ἀγαπᾷ ζῶν καὶ διὰ ταῦτα ἔξω βελῶν ἐστιν, ὅτι οὐχ οἱο͂́ν τε ἀποθανόντα ἀναστῆναι; εἰ δ’ Ἐπειοῦ τοῦ Φωκέωσ ἠκούομεν, ποίουσ ἄν τινασ ἄλλουσ ἢ τούτουσ ἠκούομεν τοὺσ λόγουσ;

καίτοι τί λέγω; ἐκεῖνοσ πυκτεύων ἥδιον ἂν τεθναίη, πρὶν ἐκστῆναί τινι. ταῦτα μὲν οὖν εἰσ Θερσίτην τρέποιτο καὶ ὅστισ ἐκείνῳ παραπλήσιοσ· σὺ δὲ ὦ τᾶν μὴ σκῶπτε, μηδ’ ἀντιποιοῦ κακίασ, ἧσ οὐδέν σοι προσήκει· οὔτε γὰρ ἡμᾶσ πείσεισ οὔθ’, ὡσ ἐγᾦμαι, σαυτόν. ἀλλὰ καθελκύσασ τὰσ ναῦσ ἀποπλέων οἰχήσει; εἶτ’ οὐκ αἰσχύνει τὰσ Νηρηίδασ τὰσ πρὸσ μητρὸσ συγγενεῖσ οὕτωσ ἀνομοίωσ πλέων τὴν θάλατταν νῦν καὶ πρὸ τοῦ· τότε μὲν δόξησ ἀφορμὰσ δύναμιν συλλέγων τῷ στρατοπέδῳ, νυνὶ δ’ ἅπασι λελυμασμένοσ. πρὸσ ποτέρων δέ σοι ταῦτα ἄξια τῶν συγγενῶν, πότερον τῶν θαλαττίων ἢ τῶν κατ’ ἤπειρον, οἵ ποτ’ ἐλθόντεσ δεῦρο οὐ πρότερον ἀπῆραν πρὶν συνεξεῖλον τῷ πολεμάρχῳ. τί δὲ καὶ θήσει πρὸσ θεῶν ὄνομα τῇ θυσίᾳ, ἣν αὔριον θύσειν φῄσ; πότερον χαριστήρια, ἢ τί καλεῖσ αὐτήν; εἶτ’ οὐκ αἰσχύνει τοὺσ θεοὺσ αὐτοὺσ μάρτυρασ τοσαύτησ κακίασ ποιούμενοσ, θύων καὶ σπένδων καὶ παιανίζων ἐπὶ ταῖσ τῶν Ἑλλήνων συμφοραῖσ, φάσκων ἀπέχειν ἅπαντα παρ’ αὐτῶν, ὁρῶν εἰσ τὸ πεδίον, μεστὸν νεκρῶν τῶν ὑπὸ σοὶ ταττομένων, ἡμέραν οὐκ οἶδα πόστην ἄνω. τί δ’ ἔσται σοι τοῦ πλοῦ τὸ σχῆμα; ἢ τίσ λόγοσ τῶν ἰδόντων ἢ τῶν ἀκουσάντων; Ἀχιλλεὺσ ἐπαναπλεῖ; ποῖα λάφυρα κομίζων, ἢ ποίασ ἀπαρχὰσ ἄγων, ἢ τί τῶν οἴκοι στεφανώσων, ἢ τῶν ἰδίων ἢ τῶν δημοσίων; καλὸν δὲ τῇ Σκύρῳ νῦν προσχεῖν. καὶ τί φήσεισ πρὸσ τὸν παῖδα τὸν σαυτοῦ; τί τῇ γυναικὶ δόξεισ εἶναι βελτίων εἰπών; καὶ τί λέγω Σκῦρον ἢ γυναῖκα; ἀλλὰ τί φήσουσιν οἱ Τρῶεσ;

ἆρ’ οὐ φεύγειν σε φοβούμενον, ὁρῶντα οὐδεμίαν σωτηρίαν ἐὰν μένῃσ; ἄξιόν γε, οὐ γάρ; τὸ Πριάμου καὶ Νέστοροσ γῆρασ συντεθὲν τοιαύτησ αἰσχύνησ. ἀλλὰ ταῦτα μὲν οὐ ποιήσεισ, μενεῖσ δὲ ἄχρι ἂν ἐπὶ τὰσ σὰσ σκηνάσ τε καὶ ναῦσ ὁ Ἕκτωρ ἀφίκηται, κτείνων πάντασ ἑξῆσ, τηνικαῦτα δὲ αὐτοῖσ δείξεισ ὅστισ εἶ; εἰ μέν σοι τοσοῦτον περίεστι, πῶσ οὐκ αἰσχρὸν ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἐᾶσαι γενέσθαι καὶ μὴ περὶ τῆσ ἁπάντων σωτηρίασ τῇ περιουσίᾳ χρήσασθαι, ἀλλ’ ὅταν μηδεὶσ λίπηται; εἰ δ’ ἐργῶδεσ ἤδη γίγνεται, βοηθητέον ἡνίκ’ ἔξεστιν; ἐγὼ δ’ ἀπιστῶ οὐδ’ ἐκείνῳ, τῷ μὴ οὐ καὶ μόνον σὲ πρὸσ ἅπαντασ τοὺσ βαρβάρουσ ἱκανὸν εἶναι καὶ ἔτι κρείττω. ἡγοῦμαι μέντοι τῷ παντὶ τὸ τοῦ καιροῦ διαφέρειν οὐ μόνον κατὰ τοῦτο ὅτι ἄμεινον ὄντων σοι τῶν θεατῶν καὶ μαρτύρων ἐπιδείξασθαι τὴν ὑπερβολὴν ταύτην, ἀλλ’ ἔτι καὶ κατ’ ἐκεῖνο, ὅτι τηνικαῦτα μὲν σαυτῷ δόξεισ βοηθεῖν καὶ κατ’ ἀνάγκασ ἀμύνεσθαι, νῦν δ’ ὑπὲρ τῶν κεκληκότων ἐξιέναι καὶ βοηθεῖν τούτοισ· ὥστε οὐ μικρὸν κερδανεῖσ παρὰ τὴν χάριν. ὅλωσ δὲ οὐκ ἔστι τοῦ πολέμου ταμίαν γενέσθαι καθ’ ὅσον βούλει μέροσ. ἀλλὰ πολλὰ γένοιτ’ ἂν ὧν βούλει μεθ’ ὧν οὐκ ἂν δέξαιο. πεσεῖταί τισ καὶ τῶν πάνυ σοι κεχαρισμένων. καὶ τοὺσ μὲν ἄλλουσ ἐῶ, ἀλλ’ ἡμᾶσ τουτουσὶ οὓσ προσεῖπασ φιλτάτουσ, καὶ οὓσ ἀνέστησ ἰδὼν, καὶ οἷσ τὸν κρατῆρα ἔστησασ καὶ προεῖπασ ζωρότερον εἶναι, τί κωλύει καὶ ἡμᾶσ αὔριον κεῖσθαι τηνικάδε ὁμοῦ τοῖσ ἄλλοισ ἀναμεμιγμένουσ, καὶ μεθ’ ὧν νῦν σπένδεισ, ἀπὸ τούτων ῥυῆναι τὴν γῆν αἵματι καὶ κρατῆρασ ἐν Ἕκτοροσ ἵστασθαι ἐπινικίουσ καὶ παιᾶνασ ᾄδεσθαι σοῦ ζῶντοσ ὦ Ζεῦ; τί δ’, ἂν ἅμα ταῖσ σκηναῖσ ἐχομέναισ καὶ ταῖσ ναυσὶν ἐμπιμπραμέναισ καὶ τὴν περιπόθητον ταύτην ἀποσφάξωσιν, ἢ καὶ λαβόντεσ αἰχμάλωτον αὖθισ ἄγωσι πρὸσ ἑαυτούσ; ἢ νῦν αὕτη κεφάλαιόν ἐστι πάντων τῶν πραγμάτων;

ἡδέωσ δ’ ἄν σου πυθοίμην, εἰ τότε αὐτὴν παραλαβὼν Ἀγαμέμνων ἀπέκτεινεν, ἢ καὶ παρὰ σοὶ μένουσαν, τί χρῆν αὐτὸν ποιεῖν νῦν, ἢ πόσα τὰ ὑποφόνια καταθέντα εὐμενοῦσ τυχεῖν, εἰ δὴ νῦν ζῶσαν ἀποκαθιστάντοσ καὶ προσέτι ὀμνύντοσ ἃ μάλιστ’ ἂν σὺ βουληθείησ, εἶτ’ οὐ παύσει, ἀλλ’ εἰσ τοσοῦτον ἥξεισ ὀργῆσ, ὥστ’ εἰ μὴ παρὰ πάντων λήψει τὴν δίκην κατὰ ἔθνη καὶ κατὰ πόλεισ καὶ κατὰ σῶμα ἕκαστον, ἀβίωτον ἠγήσει τὸν βίον σαυτῷ. ὁρ́α μὴ αὐτὴν τὴν παῖδα μισήσῃσ, ὅταν δι’ αὐτὴν διαφθαρῇ πασσυδὶ τὸ στρατόπεδον. βούλομαι δέ σοι καὶ τοῦ διδασκάλου Χείρωνοσ λόγον εἰπεῖν, ὅν ποτ’ ἐν τῷ Πηλίῳ διελέχθη πρόσ τινα τῶν ἀπ’ Αἰτωλίασ. θυμοῦ γὰρ ἔφη μετρίου μὲν οὐδὲν ἂν κάλλιον ἀνθρώπῳ γενέσθαι, τοῦ δὲ ὑπερβάλλοντοσ οὐδὲν αἴσχιον· ὃσ τοὺσ μὲν ἐχθροὺσ ἀντιλυπήσασ ἀπήλλακται, τὸν δὲ ἔχοντα ἀεὶ καὶ συνεχῶσ ἀπόλλυσι. σὺ δὲ μήτε ἐργάσῃ περαιτέρω μηδὲν μήτε αὐτὸσ πάθῃσ. ἐνθυμοῦ δὲ ὅτι πᾶσι πράγμασιν ὥσπερ ὁρ́ουσ ἡ φύσισ ἐστήσατο καὶ οὐδέν ἐστιν ἀθάνατον τῶν ἐν ἀνθρώποισ, οὐ πόλεμοσ, οὐκ εἰρήνη, οὐ χάρισ, οὐκ ὀργὴ, οὐκ ἄλλο τῶν πάντων οὐδέν· ἢ τῆσ μὲν φιλίασ τῆσ ὑπαρχούσησ σοι πρὸσ τὸν βασιλέα λύσισ εὑρέθη, τῆσ δὲ ὀργῆσ οὐ φανεῖται πάλιν; καὶ μὴν πολὺ βέλτιον τὰσ φιλίασ ἀθανάτουσ ἀξιοῦν εἶναι ἢ ’κείνων ἐρχομένων ὑπὸ τὴν τύχην τῆσ ἔχθρασ μὴ βούλεσθαι πορίζεσθαι λύσεισ· δύο γὰρ τούτω θεὰ περιέρχεσθον ἅπαντα τὰ τῶν ἀνθρώπων, Νέμεσισ καὶ Δίκη, οὐκ ἐῶσαι μεῖζον τῆσ φύσεωσ φρονεῖν, ἀλλὰ ῥᾳδίωσ μικροὺσ ἐκ μεγάλων ποιοῦσαι, ἐάν τισ αὐτῶν μηδένα ποιῆται λόγον. καὶ τούτου σοι τὸ παράδειγμα ἐγγύθεν· ὃσ σοῦ τότ’ ἐφρόνησε μεῖζον, τίνοσ οὐκ ἔλαττον φρονεῖ νῦν; ἡγεῖσθαι δὲ χρὴ λόγῳ μὲν ἀκούειν ταῦτα παρ’ ἡμῶν, τῇ δὲ ἀληθείᾳ καὶ τοῖσ γιγνομένοισ Ἕκτορα πρεσβεύειν καὶ διαλέγεσθαί σοι·

ὃσ τὰ μὲν ἄλλα ὅσα ὑβρίζει καὶ προπηλακίζει τί τισ ἂν λέγοι; σὲ δὲ ἀπειλεῖ καθεύδοντα λήψεσθαι. πάντωσ δὲ οὐδὲ τὸν Δάρδανον τὸν ἑαυτοῦ πρόγονον οὐδὲν εἶναι χείρω τοῦ Αἰακοῦ τοῦ σοῦ, σέ τε σκήπτεσθαι τὴν μῆνιν, τὸ δ’ ἀληθὲσ αὐτὸν ὀρρωδεῖν. ἃ πῶσ ἀνεκτὰ ἀκούειν ἐμοί; τίσ ὑπὲρ σοῦ τούτων λήψεται δίκην; οὐκ ἀναστήσει πρὸσ θεῶν; οὐ δυσχερανεῖσ ὅτι μὴ πάλαι, οὐχ ὅσον τοῦ χρόνου προεῖται ζημίαν θήσει; οὐκ εἰ δεῖ καὶ τῆσ κόρησ ἕνεκα ὀργισθῆναι, εἰσ τοὺσ Τρῶασ ἀφήσεισ τὸν θυμὸν τοὺσ ἁπάντων τούτων αἰτίουσ; εἰ γὰρ ἐκεῖνοι μηδὲν παρεκίνησαν ἐξ ἀρχῆσ, τί τῶν πάντων ἂν ἢ μεῖζον ἢ ἔλαττον ἐνταυθοῖ συνέβη δυσχερέσ; ἐνθυμοῦ δὲ ὅτι Πηλεὺσ μέσοσ Αἰακοῦ καὶ σοῦ, Αἰακοῦ ἐκείνου, εἰσ ὅν ποτ’ ἦλθε τὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα. σοὶ δὲ ὑπάρχει καὶ τοῦτο ὡσ κάλλιστα· μιμούμενοσ γὰρ τὴν τοῦ προγόνου γνώμην ὑπεραίρεισ τῷ σχήματι. ὁ μὲν γὰρ εὐξάμενοσ ὤνησε, σὺ δ’ ἔργῳ βοηθήσασ ἐκπλήσεισ τὰσ ἁπάντων εὐχάσ. κἀκεῖνα ἔτι πρὸσ τούτοισ λογίζου, ἔξιμεν δὴ αὐτίκα μάλα ἐκ τῆσ σκηνῆσ, ποίοισ ποσὶν, ὦ πρὸσ τοῦ Διὸσ, εἰ μὴ σοὶ ταῦτα συνδόξειε; τίνασ λόγουσ ἐροῦμεν ἀπελθόντεσ, ἢ ποίασ ἀποκρίσεισ ἀποκρινούμεθα; καραδοκοῦσι δὲ δή που πάντεσ, εἰ ἄσμενοι περιχυθέντεσ ἄλλοσ ἄλλοθεν πεύσονται. τί χρὴ πρὸσ αὐτοὺσ λέγειν; ἀπόκριναι· σπεῖσον μεθ’ ἡμῶν τῷ Διὶ τῷ σωτῆρι, μὴ τὴν τελευταίαν τοῦ νῦν εἶναι, ἀλλ’ αἰσχυνθεὶσ τήν τε χρείαν τὴν κοινὴν καὶ τοὺσ πρέσβεισ ἡμᾶσ καὶ τῆσ πρεσβείασ τὴν ὡρ́αν, νύκτα ταύτην, ἢ καὶ ἄστρα ταυτὶ καὶ θεοὺσ καὶ ἡρ́ωασ τοὺσ κοινοὺσ τῶν Ἑλλήνων, ἐκδὺσ τὴν ὀργὴν ὥσπερ νόσον φάνηθι τοῖσ βαρβάροισ ἅμα τῷ ἡλίῳ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Πρεσβευτικὸσ πρὸσ Ἀχιλλέα

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Πρεσβευτικὸσ πρὸσ Ἀχιλλέα)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION