Aristides, Aelius, Orationes, Πρεσβευτικὸσ πρὸσ Ἀχιλλέα 12:

ἢ νῦν αὕτη κεφάλαιόν ἐστι πάντων τῶν πραγμάτων; ἡδέωσ δ’ ἄν σου πυθοίμην, εἰ τότε αὐτὴν παραλαβὼν Ἀγαμέμνων ἀπέκτεινεν, ἢ καὶ παρὰ σοὶ μένουσαν, τί χρῆν αὐτὸν ποιεῖν νῦν, ἢ πόσα τὰ ὑποφόνια καταθέντα εὐμενοῦσ τυχεῖν, εἰ δὴ νῦν ζῶσαν ἀποκαθιστάντοσ καὶ προσέτι ὀμνύντοσ ἃ μάλιστ’ ἂν σὺ βουληθείησ, εἶτ’ οὐ παύσει, ἀλλ’ εἰσ τοσοῦτον ἥξεισ ὀργῆσ, ὥστ’ εἰ μὴ παρὰ πάντων λήψει τὴν δίκην κατὰ ἔθνη καὶ κατὰ πόλεισ καὶ κατὰ σῶμα ἕκαστον, ἀβίωτον ἠγήσει τὸν βίον σαυτῷ. ὁρ́α μὴ αὐτὴν τὴν παῖδα μισήσῃσ, ὅταν δι’ αὐτὴν διαφθαρῇ πασσυδὶ τὸ στρατόπεδον. βούλομαι δέ σοι καὶ τοῦ διδασκάλου Χείρωνοσ λόγον εἰπεῖν, ὅν ποτ’ ἐν τῷ Πηλίῳ διελέχθη πρόσ τινα τῶν ἀπ’ Αἰτωλίασ. θυμοῦ γὰρ ἔφη μετρίου μὲν οὐδὲν ἂν κάλλιον ἀνθρώπῳ γενέσθαι, τοῦ δὲ ὑπερβάλλοντοσ οὐδὲν αἴσχιον· ὃσ τοὺσ μὲν ἐχθροὺσ ἀντιλυπήσασ ἀπήλλακται, τὸν δὲ ἔχοντα ἀεὶ καὶ συνεχῶσ ἀπόλλυσι. σὺ δὲ μήτε ἐργάσῃ περαιτέρω μηδὲν μήτε αὐτὸσ πάθῃσ. ἐνθυμοῦ δὲ ὅτι πᾶσι πράγμασιν ὥσπερ ὁρ́ουσ ἡ φύσισ ἐστήσατο καὶ οὐδέν ἐστιν ἀθάνατον τῶν ἐν ἀνθρώποισ, οὐ πόλεμοσ, οὐκ εἰρήνη, οὐ χάρισ, οὐκ ὀργὴ, οὐκ ἄλλο τῶν πάντων οὐδέν· ἢ τῆσ μὲν φιλίασ τῆσ ὑπαρχούσησ σοι πρὸσ τὸν βασιλέα λύσισ εὑρέθη, τῆσ δὲ ὀργῆσ οὐ φανεῖται πάλιν; καὶ μὴν πολὺ βέλτιον τὰσ φιλίασ ἀθανάτουσ ἀξιοῦν εἶναι ἢ ’κείνων ἐρχομένων ὑπὸ τὴν τύχην τῆσ ἔχθρασ μὴ βούλεσθαι πορίζεσθαι λύσεισ· δύο γὰρ τούτω θεὰ περιέρχεσθον ἅπαντα τὰ τῶν ἀνθρώπων, Νέμεσισ καὶ Δίκη, οὐκ ἐῶσαι μεῖζον τῆσ φύσεωσ φρονεῖν, ἀλλὰ ῥᾳδίωσ μικροὺσ ἐκ μεγάλων ποιοῦσαι, ἐάν τισ αὐτῶν μηδένα ποιῆται λόγον. καὶ τούτου σοι τὸ παράδειγμα ἐγγύθεν· ὃσ σοῦ τότ’ ἐφρόνησε μεῖζον, τίνοσ οὐκ ἔλαττον φρονεῖ νῦν;