Aristides, Aelius, Orationes, Πρεσβευτικὸσ πρὸσ Ἀχιλλέα 10:

εἰ δ’ Ἐπειοῦ τοῦ Φωκέωσ ἠκούομεν, ποίουσ ἄν τινασ ἄλλουσ ἢ τούτουσ ἠκούομεν τοὺσ λόγουσ; καίτοι τί λέγω; ἐκεῖνοσ πυκτεύων ἥδιον ἂν τεθναίη, πρὶν ἐκστῆναί τινι. ταῦτα μὲν οὖν εἰσ Θερσίτην τρέποιτο καὶ ὅστισ ἐκείνῳ παραπλήσιοσ· σὺ δὲ ὦ τᾶν μὴ σκῶπτε, μηδ’ ἀντιποιοῦ κακίασ, ἧσ οὐδέν σοι προσήκει· οὔτε γὰρ ἡμᾶσ πείσεισ οὔθ’, ὡσ ἐγᾦμαι, σαυτόν. ἀλλὰ καθελκύσασ τὰσ ναῦσ ἀποπλέων οἰχήσει; εἶτ’ οὐκ αἰσχύνει τὰσ Νηρηίδασ τὰσ πρὸσ μητρὸσ συγγενεῖσ οὕτωσ ἀνομοίωσ πλέων τὴν θάλατταν νῦν καὶ πρὸ τοῦ· τότε μὲν δόξησ ἀφορμὰσ δύναμιν συλλέγων τῷ στρατοπέδῳ, νυνὶ δ’ ἅπασι λελυμασμένοσ. πρὸσ ποτέρων δέ σοι ταῦτα ἄξια τῶν συγγενῶν, πότερον τῶν θαλαττίων ἢ τῶν κατ’ ἤπειρον, οἵ ποτ’ ἐλθόντεσ δεῦρο οὐ πρότερον ἀπῆραν πρὶν συνεξεῖλον τῷ πολεμάρχῳ. τί δὲ καὶ θήσει πρὸσ θεῶν ὄνομα τῇ θυσίᾳ, ἣν αὔριον θύσειν φῄσ; πότερον χαριστήρια, ἢ τί καλεῖσ αὐτήν; εἶτ’ οὐκ αἰσχύνει τοὺσ θεοὺσ αὐτοὺσ μάρτυρασ τοσαύτησ κακίασ ποιούμενοσ, θύων καὶ σπένδων καὶ παιανίζων ἐπὶ ταῖσ τῶν Ἑλλήνων συμφοραῖσ, φάσκων ἀπέχειν ἅπαντα παρ’ αὐτῶν, ὁρῶν εἰσ τὸ πεδίον, μεστὸν νεκρῶν τῶν ὑπὸ σοὶ ταττομένων, ἡμέραν οὐκ οἶδα πόστην ἄνω. τί δ’ ἔσται σοι τοῦ πλοῦ τὸ σχῆμα; ἢ τίσ λόγοσ τῶν ἰδόντων ἢ τῶν ἀκουσάντων; Ἀχιλλεὺσ ἐπαναπλεῖ; ποῖα λάφυρα κομίζων, ἢ ποίασ ἀπαρχὰσ ἄγων, ἢ τί τῶν οἴκοι στεφανώσων, ἢ τῶν ἰδίων ἢ τῶν δημοσίων; καλὸν δὲ τῇ Σκύρῳ νῦν προσχεῖν. καὶ τί φήσεισ πρὸσ τὸν παῖδα τὸν σαυτοῦ; τί τῇ γυναικὶ δόξεισ εἶναι βελτίων εἰπών; καὶ τί λέγω Σκῦρον ἢ γυναῖκα;