Aristides, Aelius, Orationes, Κατὰ τῶν ἐξορχουμένων 2:

χωρὶσ γὰρ ἔπαινόσ τε καὶ συγγνώμη, καὶ ὅτε μηδ’ αὐτοὶ σφᾶσ αὐτοὺσ ἐπαινοῦσι, σχολῇ γ’ ἂν παρὰ τοῖσ ἄλλοισ εἰκότωσ ἐπαινοῖντο. εἰ δ’ αὖ μηδέν ἐστι τοῦ τρόπου δυσχερὲσ, ἀλλ’ ὀρθῶσ ἔχει, τί δεῖ τοὺσ πολλοὺσ αἰτιᾶσθαι καὶ καταφεύγειν ἐπὶ ταύτην τὴν παραίτησιν, ἀλλ’ οὐ τὸν τρόπον ὡσ ὀρθῶσ ἔχει δεικνύναι; ἀλλ’ οἶμαι, κομψοί τινέσ εἰσι καὶ διπλᾶ κρούουσιν, ἵν’ ἐὰν μὲν ἕλωσι, ταύτῃ κεκρατηκότεσ ὦσιν, ἂν δὲ φωράσῃ τισ, ἔχωσιν ἀναχώρησιν καὶ λέγωσιν ὡσ οὐδ’ αὐτοὶ τὸ βέλτιον ἠγνόουν, ἀλλ’ ἑτέρων ἕνεχ’ ἡμάρτανον. ἔστι δὲ τοῦτο ἡ πρώτη καὶ μεγίστη ψῆφοσ, ἣν αὐτοὶ καθ’ αὑτῶν δι’ ὑπερβολὴν σοφίασ φέρουσιν. ἐγὼ γὰρ εὐξαίμην ἂν μάλιστα μὲν καὶ παρὰ τοῖσ ἄλλοισ ἅπασιν εὐδοκιμεῖν, τὴν δ’ οὖν ἀρχὴν ἀφ’ ἑστίασ εἶναί μοι καὶ πείθειν ἐμαυτὸν πρῶτον, καὶ μὴ τὸ τῆσ κυνὸσ τῆσ ἐν τῷ μύθῳ παθεῖν, μηδ’ ἐν ὅσῳ τὴν ἔξωθεν συλλέγω δόξαν, ἣν αὐτῷ μοι περὶ ἐμαυτοῦ προσῆκεν ἔχειν διαφθεῖραι, μηδὲ φθάσαι τὴν τοῦ φαῦλοσ εἶναι πίστιν κατ’ ἐμαυτοῦ λαβὼν, πρὶν τὴν τοῦ σπουδαῖοσ παρὰ τοῖσ ἄλλοισ βεβαιώσασθαι. τοσοῦτον δ’ ἔμοιγε ἀπολογίασ ἀπέχειν δοκοῦσιν, ὅταν ταῦτα λέγωσιν, ὥστε δύ’ ἀνθ’ ἑνὸσ ποιεῖν τὰ ἐγκλήμαθ’ ἑαυτοῖσ, ἓν μὲν εἰ τοιαῦτ’ ἀσελγαίνουσι περὶ τοὺσ λόγουσ, ἕτερον δὲ εἰ τούτου χάριν, ὡσ ταύτῃ βελτίουσ κριθήσεσθαι μέλλοντεσ. καὶ μὴν ὅταν γε ὡσ ἡμᾶσ εὐθέωσ πιστεύσοντασ οἷσ πλάττονται καὶ τἀληθὲσ οὐχὶ συνήσοντασ παράγειν ζητῶσιν, ἄλλην αὖ τρίτην ταύτην ἀμαθίαν ἐμφανίζουσιν, εἰ μὴ νομίζουσι φωρᾶσθαι. τὸ δ’, οἶμαι, τοιοῦτόν ἐστιν. οὐδεὶσ ἑκὼν μεθίησι τὸ βέλτιστον·