Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Καπίτωνα 16:

ἀλλ’ εἰ περὶ τῶν ἑαυτοῦ λέγειν ἔξεστιν, ἀμήχανον ὅσον ἐστὶ τὸ τῆσ προσθήκησ. νὴ Δί’, εἴποι τισ ἄν. ἀλλ’ ἐν τούτοισ μόνοισ ἡμῶν πλείω περιεργάζεται, τὰ δ’ ἄλλα μεστὸσ εὐλαβείασ ἁνήρ; οὐκ Ἀριστοφάνει μὲν λύγγα προσάπτει, οὐδὲν πρὸσ λόγον, μᾶλλον δὲ καὶ παντελῶσ πρᾶγμα ἄχαρι καὶ ἀπᾷδον τῶν περὶ ἔρωτοσ λόγων, τοσοῦτον δὲ ἀπέχει τοῦ τἀναγκαῖα ἢ τοῦ ἀληθῆ λέγειν ὥστε ὅλην δή που τὴν συνουσίαν ἔψευσται καὶ τοὺσ τεθνεῶτασ ὡσ ζῶντασ συμπλάττει. γνοίησ δ’ ἂν ἐξ αὐτῶν τῶν λεγομένων. Μαντινεῖσ μὲν γὰρ, ὧν ἐν τῷ λόγῳ μέμνηται λέγων ὡσ ἐπὶ Ἀρκάδων διῳκίσθησαν ἐπὶ τοῦ δεῖνοσ ἄρχοντοσ, Σωκράτησ δὲ ἐτεθνήκει πρὸ τόσου καὶ τόσου, ὁ δὲ Ἀριστοφάνησ αὐτῷ λύζει τε καὶ λέγει ταῦτα πρὸσ τοῦ Σωκράτουσ. εἶτ’ ἐκείνῳ μὲν ἔνια καὶ μηδαμῆ συμβαίνοντα ἔξεστι συμπλάττειν, κἂν ἔξω φανερῶσ ᾖ τοῦ λόγου, ἡμῖν δὲ ἄρα τίσ μνησικακήσει εἴ τι τῶν ὑπ’ αὐτοῦ πραχθέντων ἠνέγκαμεν εἰσ μέσον;