Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Καπίτωνα 1:

νῦν σὲ καὶ μᾶλλον φιλοῦμεν οὕτωσ ἐρωτικῶσ τοῦ Πλάτωνοσ ἔχοντα, ὃν ἐγὼ φαίην ἂν τιμᾶν καθ’ Ὅμηρον ἶσον ἐμῇ κεφαλῇ. καὶ δὴ οἱᾶ συμφοιτῶν τε εἰσ Ἀσκληπιοῦ καὶ φιλοκαλίασ ἐλλείπων οὐδὲν συνῆν ἐμοὶ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν κατὰ τοὺσ λόγουσ· εἰ γάρ τοι καὶ πάντεσ φαῦλοι πρὸσ ἐκεῖνον, ἀλλ’ ἕκαστοσ τιμιώτατοσ αὐτὸσ ἑαυτῷ, φασί. καίτοι τί λέγω; οὐκ οἶδα μὲν γὰρ εἰ πιστεύεισ· ἀληθὲσ δὲ ἐρῶ. εἰ δὲ μὴ ἐγγὺσ ἐκεῖνον ἔφησασ ἡμῶν εἶναι, οὐκ ἂν οὕτω με εὔφρανασ ὡσ ὅτι προκατείληψαι δείξασ· οὕτωσ ἐμοὶ φίλοσ ἁνὴρ καὶ φίλων ἐπέκεινα. συνέβη δέ μοι καὶ περὶ Δημοσθένη τοιοῦτον ἕτερον, φράσω δὲ καὶ πρὸσ σέ. ἀνὴρ τῶν ἐκ τῆσ γερουσίασ τῆσ Ῥωμαίων, Λίβυσ τὰ ἀρχαῖα, Μάξιμοσ τοὔνομα, ἄξιοσ ὅτου βούλει, φασὶ δὲ οἱ ταῦτα δεινοὶ καὶ ῥήτορα αὐτὸν ἐν πρώτοισ εἶναι Ῥωμαίων, οὗτοσ τοῖσ τε Δημοσθένουσ λόγοισ προσέκειτο ὑπερφυῶσ καὶ οὐκ οἶδ’ ὅντινα τρόπον καὶ τοῖσ ἡμετέροισ ἑάλω τούτοισ·