Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 195:

εἰκότωσ δέ μοι δοκοῦσι κακῶσ ἅπαντασ λέγειν, πολὺ γὰρ τοῦ πράγματοσ αὐτοῖσ περίεστιν, οἵ γε κἂν μηδενὸσ ἀνθρώπων μέμνωνται, λέγουσιν ἃ λέγουσι κακῶσ· ὥστ’ ἀφ’ ὧν ἔχουσι χαρίζονται. καὶ τολμῶσιν ἤδη τῶν ἀρίστων ἐν τοῖσ Ἕλλησι μνημονεύειν, ὥσπερ ἐξὸν αὐτοῖσ· ὧν εἴ τισ ἐξέλοι τὴν ψευδολογίαν καὶ τὴν κακοήθειαν, ὡσπερεὶ τὰ ἰσχύρ’ ἀφῄρηκε τοῦ βίου. εἶτα τὸ κάλλιστον τῶν ὀνομάτων αὑτοῖσ τέθεινται φιλοσοφίαν, ὥσπερ θέαν προκατειληφότεσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ εὐθὺσ συγχωρεῖν δέον, ἢ τῇ μεταθέσει τῶν ὀνομάτων τὰ τοιαῦτα κρινόμεν’, ἀλλ’ οὐ τοῖσ πράγμασιν, ὥσπερ ἂν εἰ ὁ Φρυνώνδασ ἐκεῖνοσ Αἰακὸν αὑτὸν μετέθετο, ὡσ δὴ δίδυμοσ εὐθὺσ εἶναι δόξων καὶ κρείττων ἁπάσησ αἰτίασ. ἐπιτρεπτικὸν τοῦτο κακουργημάτων, ὥσπερ ἂν εἰ καὶ ὁ κλέπτησ ἡγεῖτο κλέψασ τὰ βλεπόμενα Ῥαδάμανθυσ εἶναι, ἢ ὁ Θερσίτησ προσεῖπεν ἑαυτὸν Υἅκινθον ἢ Νάρκισσον, ἢ ὁ Λυκάων Ἕκτορα, ἢ ὁ Κόροιβοσ Παλαμήδην, ἢ ὁ Μαργίτησ Νέστορα, ἢ Βάττοσ Στέντορα, ὁ περὶ τῆσ φωνῆσ εἰσ Δελφοὺσ ἀφικόμενοσ. εἶδον δ’ ἔγωγε καὶ ἐν ψαλμῳδίᾳ θεράποντασ ἀλιτηρίουσ τοῖσ τῶν θεῶν ὀνόμασι κοσμοῦντασ ἑαυτοὺσ, ὧν ἀπώναντο τὸ σῶμα ξαινόμενοι, καὶ ἀξίωσ γ’ ἐγίγνοντο μᾶλλον θεοῖσ ἐχθροί. οὐκ ἤρκεσε τῷ Βοσκυπταίχμῳ μεταθέσθαι τοὔνομα, ἀλλ’ ὅτ’ εὖ καὶ καλῶσ εὐτυχῆ προσεῖπεν ἑαυτὸν, ἔτι κρεῖττον ἐδυστύχει. καὶ οὗτοι τὴν τῆσ φιλοσοφίασ εὐφημίαν προκαλυψάμενοι διὰ ταύτησ κλέψειν οἰόνται τἄνδοθεν. ἔπειτά γε ἀλώπηξ ἀντὶ λέοντοσ ὑπέστη κερδαλῆ. ἀρχὴν δὲ οὐδ’ εἰδέναι μοι δοκοῦσιν οὐδ’ αὐτὸ τοὔνομα τῆσ φιλοσοφίασ ὅπωσ εἶχε τοῖσ Ἕλλησι καὶ ὅτι ἠδύνατο οὐδ’ ὅλωσ τῶν περὶ ταῦτ’ οὐδέν. οὐχ Ἡρόδοτοσ Σόλωνα σοφιστὴν κέκληκεν, οὐ Πυθαγόραν πάλιν, οὐκ Ἀνδροτίων τοὺσ ἑπτὰ σοφιστὰσ προσείρηκε, λέγων δὴ τοὺσ σοφοὺσ, καὶ πάλιν αὖ Σωκράτη σοφιστὴν τοῦτον τὸν πάνυ;