Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 181:

οὕτω καὶ Πίνδαροσ τῆσ ὀρθῆσ μουσικῆσ ἐραστήσ ἐστι. τὸ δ’ ἐραστήσ ἐστι τὴν ὀρθὴν μουσικὴν μεταχειρίζεται. οὐ γὰρ δή που τῷ μὲν Ἀπόλλωνι ταύτην προστίθησιν, αὐτὸσ δ’ ἑτέραν διώκει ταύτην ἀφεὶσ, καὶ ταῦτ’ ἀεὶ τὸν Ἀπόλλω καὶ τὰσ Μούσασ καλῶν. εἶτα λέγεισ ὅτι πάντεσ οὗτοι τοῦ πρὸσ ἡδονὴν ἐξήρτηνται. πότερον οὖν σε φῶμεν ἔλαττον τοῦ δέοντοσ λέγειν ἢ πλέον; ὅτι μὲν γὰρ καὶ τοῦ πρὸσ ἡδονὴν φροντίζουσιν ὁμολογεῖται. ὥσθ’ ὅσον προσθεῖναι προσῆκε, τοσοῦτον ἀφελὼν ἔλαττον παρὰ τοῦτ’ εἴρηκασ. ὅτι δ’ αὐτοῖσ κολακείαν ἐπενηνόχεισ ἐκ τούτου πῶσ οὐκ ἔξω τοῦ δέοντοσ εἴρηκασ, ἢ πῶσ οὐ ταύτῃ πλέον αὖ τοῦ δέοντόσ ἐστιν ἔχων ὁ λόγοσ; εἰε͂ν. αὐτὸσ δὲ σὺ πρὸσ Διὸσ οὐ πώποθ’ ἡμῖν οὐδὲν πρὸσ ἡδονὴν οὔτ’ εἶπασ οὔτ’ ἐποίησασ, οὐ συνέθηκασ, οὐ διέθου λόγον, οὐκ ἀνέπαυσασ, οὐκ ἐπεισήγαγεσ, ἀλλ’ ἁπλῶσ οὑτωσὶ τὴν ἀπὸ Σκυθῶν ἡμῖν διαλέγει; ἐγὼ μὲν οὐκ ἐνέτυχον εἰσ τήνδε τὴν ἡμέραν ἡδίονι τούτου καὶ πρὸσ αὐτοὺσ τοὺσ διθυραμβοποιοὺσ καὶ τοὺσ τραγῳδιοποιοὺσ εἶπον ἂν, εἴ τισ αὐτῶν ἤρετο. εἶτ’ αὐτὸσ ὅμοιον τῷ Νέστορι φθεγγόμενοσ, εἰ δὴ κἀκεῖνον τοιοῦτόν τι χρὴ φθέγξασθαι δοκεῖν, ἐγὼ μὲν γὰρ καὶ τὰσ Σειρῆνασ ἂν εἶξαί σοι δοκῶ, τῶν ἄλλων εἴ τι καὶ πρὸσ ἡδονὴν λέγουσι κατηγορεῖσ; ὁρ́α μὴ παίζοντα μᾶλλον τιθῇ σέ τισ ἢ σπουδάζοντα καὶ φιλονεικοῦντα, ὅσ γε καὶ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ τοῖσ λόγοισ, ἐν οἷσ διασύρει ταῦτα τὰ ἔθνη τοσοῦτον χαρίτων καὶ ἡδονῆσ εἰσηνέγκατο, ὅσον οἱο͂́ν τ’ ἦν πλεῖστον ὡσ ἐν ἀηδεῖ λέγω τῷ παντὶ λόγῳ καὶ τραχεῖ.