Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 150:

καὶ πάντα δὴ λέγω τἀπὶ τούτοισ. οὐ γὰρ δή που τοὺσ μὲν εἰσ Τροίαν τῶν Ἑλλήνων ἐλθόντασ ἐπαινεσόμεθα, ὅτι εἵλοντο καλῶσ ἀποθανεῖν, τοὺσ δ’ εἴ τι πείσονται δυσχερὲσ ἐκ τῆσ πολιτείασ οὐ προτιμήσαντασ οὐδὲ παρέντασ τῷ φόβῳ τὸ βέλτιστον, τούτουσ ἀπὸ τῶν συμβάντων κρινοῦμεν· οὐδὲ τοὺσ μὲν ὑπὲρ μιᾶσ γυναικὸσ ὑβρισθείσησ ἀγανακτήσαντασ ἀνδρῶν ἀγαθῶν λογισμῷ χρῆσθαι φήσομεν, τοὺσ δ’ ἁπάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ προστάντασ, ἡνίχ’ ὑπὲρ παίδων ὁμοῦ καὶ γυναικῶν καὶ ἱερῶν καὶ τάφων καὶ πάντων τῶν ὄντων ἐκινδύνευον, τούτουσ μετὰ τῶν ὀψοποιῶν καταλέξομεν, πρὸσ τοὺσ ἡμιθέουσ ἀφέντεσ κρίνειν· οὐδ’ εἰ μέν τισ φίλῳ τιμωρῶν ὑπέμεινε τελευτᾶν, εἰσ μακάρων νήσουσ πέμψομεν, εἰ δέ τινεσ τῇ τε πόλει πάσῃ καὶ τοῖσ τῶν Ἑλλήνων πράγμασιν ἀντὶ πάντων τῶν ἄλλων κατέστησαν, τούτοισ εἴ τί ποθ’ ὕστερον συνέβη, τὸ κακῶσ ἀκούειν προσθήσομεν. οὐχ ἑώσ γ’ ἂν τοὺσ περὶ τῶν δικαίων λόγουσ φυλάττωμεν. ἀφαιρεῖν γὰρ τοῖσ χρηστοῖσ τῶν συμφορῶν εἰκὸσ ἦν, εἴ πωσ ἐνῆν, μᾶλλον ἢ τοῦτο οὐκ ἔχοντασ ἐπεμβαίνειν, ὃ δὴ λέγεται, κειμένοισ. βούλομαι τοίνυν καὶ Δημοσθένουσ τοῦ Παιανιέωσ μνησθῆναι βραχύ τι, οὐδὲν γὰρ ἦν χεῖρον, ἄλλωσ τε καὶ περὶ ῥητόρων ὄντοσ τοῦ λόγου. μνησθήσομαι δ’ ὅσον εἰσ τούτουσ ἀνήκει. πῶσ οὖν ἐκεῖνοσ περὶ τῶν αὐτῶν τούτων διείλεκται, κατηγορηκότοσ μὲν Αἰσχίνου ὡσ ἀνάξιοσ εἰή τοῦ στεφάνου, παρεξετάσαντοσ δὲ αὐτὸν πρὸσ τοὺσ πρότερον καὶ μόνον οὐκ ἀνάγκην προσθέντοσ ὥστ’ ἐξαχθῆναι καὶ παρὰ γνώμην εἰπεῖν, καὶ φιλονεικῆσαι πρὸσ τοὺσ ἄνδρασ ἕνεκα τῆσ ἐκείνου βλασφημίασ;