Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 144:

εἰ φίλοισ ἰσχύεισ, εἰ χρήμασιν, εἰ δόξαν ἔχεισ ἐν τῇ πόλει, μηδενὶ τούτων ἐπαρθῇσ, μηδὲ μεῖζον φρονήσῃσ τῆσ ἐξουσίασ. εἰ πάντων κρατήσεισ, ἡττήσει τῆσ τύχησ. ταῦτ’ ἐστὶν ὁ ἀγὼν οὗτοσ, ταῦθ’ Ὅμηροσ λέγει. οὐδὲν τῶν ἀνθρωπείων ἀσφαλὲσ οὐδ’ ὁμαλὸν οὐδ’ αὔταρκεσ, ἀλλ’ ἡττήσεται μὲν ὁ ἰσχυρὸσ τοῦ ἀσθενοῦσ, ὅταν καιρὸσ ᾖ τούτου, ἁλώσεται δὲ Βαβυλὼν αὐτοῖσ τείχεσι, πάλιν δὲ τοὺσ Πέρσασ πορθήσουσιν ἕτεροι. πάντα ταῦτ’ ἐναλλὰξ περιέρχεται. οὕτω καὶ τὸ σὸν, ὦ Πλάτων, σώζεται, τὸ ἄνθρωπον εἶναι θεοῦ παίγνιον. ὅταν ἐκπίπτῃ μὲν τοῦ ἁρ́ματοσ ὁ ἡνίοχοσ, ἐν ᾧ πρόσθεν εἱστήκει βεβαίωσ, ἀπορῇ δὲ ὁ κυβερνήτησ ὅπωσ χρὴ σώζειν τὴν ναῦν πολλάκισ ἤδη σεσωκὼσ, ἰλιγγιᾷ δὲ ὁ κρείττων ὑπὸ τοῦ χείρονοσ, κιχάνῃ δὲ βραδὺσ ὠκὺν, πάντα δ’ ἄνω καὶ κάτω περιχωρῇ, τότ’ ἄν τισ ἴδοι τὸν σὸν λόγον, τόθ’ ὡσ ἀληθῶσ προφήτου τινὸσ εἶναι δόξειεν ἂν, ὡσ θεὸσ μὲν καὶ τύχη πάντ’ ἄγουσι, τὸ δ’ ἡμέτερον πᾶν ἦν ἄρα παιδιά. εἰ δ’ ἔσωζον μὲν οἱ κυβερνῆται πάντεσ ἅπαντασ τοὺσ ἐμπλέοντασ, ἔσωζον δ’ οἱ ἰατροὶ πάντεσ ἅπαντασ τοὺσ κάμνοντασ, ἐνίκων δ’ οἱ κρείττονεσ, ἐνίκων δ’ οἱ μείζονεσ, τὸ δ’ ἀεὶ τούτοισ πᾶσι προσῆν, μηδεὶσ δὲ ἐσφάλλετο τῶν ἀρξαμένων κατορθοῦν, εὐχὴ δὲ καὶ δύναμισ μηδὲν διέφερεν, ἀθάνατ’ ἂν πάντ’ ἦν τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα καὶ οὐδὲν ἂν εὐχῆσ ἴσωσ προσέδει, οὐδ’ ἂν κακτέκλυζεν ἡμᾶσ τῶν πίθων ἅτεροσ ὥσπερ νῦν. νῦν δ’ οἱ ποιηταὶ πολλὰ χρήσιμοι κἀνταῦθα πρόσκεινται καὶ παρακολουθοῦσιν ἡμῖν, ὑπομιμνήσκοντεσ ἀεὶ τῆσ φύσεωσ, ἐφημέρουσ τε καλοῦντεσ καὶ χαμαὶ ἐρχομένουσ, καὶ πάντα τρόπον τὴν ἀλαζονείαν καθαροῦντεσ, ὅπωσ μηδ’ εἴ τισ εὖ πράττειν δοκοίη, τούτῳ θρασύνοιτο, μηδ’ ἑτέρῳ πταίσαντί που προφέροι τὴν τύχην ῥαδίωσ.