Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 95:

ταῦτ’ ἂν εἶχεσ, οἶμαι, λέγειν, ὥσπερ καὶ ἡμεῖσ ὑπὲρ Θεμιστοκλέουσ, ὅτι οὐκ ἦν ἄλλωσ τοῖσ Ἕλλησι σωθῆναι. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό τισ ἂν φήσειεν ὡσ ὑπὲρ μὲν τῶν Δίωνοσ πραγμάτων ἔδει πλεῖν εἰσ Σικελίαν καὶ μήτε γῆρασ μήτε κίνδυνον μήτε τὸ πολλάκισ ἐξηπατῆσθαι μήτ’ ἄλλο μηδὲν ὑπολογίζεσθαι πρὸσ τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἐκείνου χρείαν, ὑπὲρ δὲ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τοσούτων πραγμάτων οὐκ ἄρ’ ἔδει ταῖσ ναυσὶ χρήσασθαι, ἀλλ’ ἀναίνεσθαι τὴν θάλατταν. οὐδ’ ἂν εἷσ ταῦτα φήσειεν. ὁ δέ γε Βελλεροφόντησ, ὦ ἄριστε, ὥσ φασιν οἱ ποιηταὶ, τὴν χίμαιραν ἐχειρώσατο οὐκ εἰσ τὴν θάλατταν ἐμβὰσ, ἀλλ’ εἰσ τὸν ἀέρα ἀναβὰσ ἐπὶ τοῦ Πηγάσου, καὶ ὅμωσ οὐκ ἔδοξε δειλὸσ εἶναι, ὅσ γε καὶ λόχουσ ὅλουσ διαφθείρειν ἐδόκει δύνασθαι. ἀλλ’ οἶμαι πρὸσ τὸ πῦρ οὐκ ἦν χαμόθεν ἀντισχεῖν. οἶδα δὲ ὑπὲρ Θεμιστοκλέουσ ὅτι κἂν εἰ τὸν Δαίδαλον οἱο͂́σ τ’ ἦν μιμήσασθαι καὶ πτερώσασ ἑαυτὸν ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων ἐπιθέσθαι τῷ βαρβάρῳ, οὐδὲ τοῦτο ἂν ὤκνησεν, ἢ κἂν εἰ μάχην πεζὴν μέλλων συνάψειν ἐκ τῶν ὑψηλοτέρων ἐπῄει, δειλίαν ὀφλήσειν ἔμελλε. Λακεδαιμονίουσ δέ γε αὐτὸσ σὺ φῂσ τὴν ἐν Πλαταιαῖσ μάχην μαχομένουσ οὐκ ἐθέλειν μένειν, ἀλλ’ ὑπάγειν τοὺσ Πέρσασ πρὸσ τὸ συμφέρον αὑτοῖσ. ἐῶ γὰρ Σκύθασ ὅσα δὴ φεύγοντεσ νενικήκασιν. ὅπου τισ πλέον ἕξειν ἡγεῖται, ἐνταῦθα ἀμυνέσθω τοὺσ πολεμίουσ, ἄλλωσ τε κἂν μηδὲν τῶν μειζόνων παραβαίνῃ δικαίων. εἰ μὲν τοίνυν αὑτοῦ γνώμῃ μόνον περὶ τούτων ἐκέχρητο Θεμιστοκλῆσ, ἐκείνου τισ ἂν εἶπεν αὐτὸν τὴν κατηγορίαν πεποιῆσθαι, ἐπεὶ δὲ καὶ θεὸσ ταῦτ’ ἀνελὼν φαίνεται, ἐγὼ μὲν ὀκνῶ λέγειν, πᾶσ δ’ ἄν τισ συνίοι τὸ λοιπόν. ὁ δ’ οὖν Θεμιστοκλῆσ λαμπρῶσ ἀποφεύγει τὴν αἰτίαν.