Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 55:

εἰ δ’ ἐπὶ πᾶσι τοῖσ αὐτοῖσ καταχρῇ τῷ λόγῳ καὶ ταὐτὸ δίκαιον ἐπ’ ἀμφοτέροισ τάττεισ, οὐκ οἶδα ὅστισ ταῦτα ἀποδέξεται, οἶμαι δὲ οὐδὲ αὐτὸσ σὺ σαυτοῦ. δύο, φῂσ, ὀβολοὺσ λαβὼν ἢ δραχμὰσ ὁ κυβερνήτησ ἀπήλλακται. ἀλλ’ οὐ Μιλτιάδησ δυοῖν ὀβολοῖν οὐδὲ δραχμαῖν, οἶμαι δὲ οὐδὲ πολλῶν χρημάτων ἐν Ἀθηναίοισ ταῦτα ἐπολιτεύετο, μᾶλλον δ’, εἰ χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, ἐν ἅπασι τοῖσ Ἕλλησιν, ἀλλ’ ἄμισθον τὴν ἀρετὴν εἰσ τὸ μέσον παρείχετο τῇ Ἑλλάδι, ὥσπερ σὺ φῂσ τὸν Σωκράτη τοῖσ νέοισ. οὐδὲν βελτίουσ ὁ κυβερνήτησ ποιεῖ τότε τοὺσ ἐμβάντασ εἰσ τὴν ναῦν. ὑπερεῦ γε, ὦ Πλάτων, καίτοι καὶ ὁ κυβερνήτησ ἴσωσ βελτίουσ τοὺσ ναύτασ τά γε ναυτικὰ ποιεῖ. ἀλλ’ ἐῶ τοῦτο. ἔστω μηδένα μηδὲν ὁ κυβερνήτησ βελτίω ποιῶν, ἀλλὰ Μιλτιάδησ καὶ πρὶν εἰσ τὸν κίνδυνον ἐμβαίνειν ἅπαντασ ἤσκει πρὸσ τὸ βέλτιστον, καὶ ἰδιώτασ ἐξαγαγὼν ὡσ εἰπεῖν ἐπανήγαγε νικηφόρουσ.