Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 51:

ἀλλ’ ὥσπερ τῶν προστατῶν αὐτῶν οἱ μὲν χείρουσ, οἱ δὲ βελτίουσ, οὕτω καὶ δῆμοσ οὐκ ἄν ποτε εἷσ ἀκριβῶσ γένοιτο, ἀλλ’ ἀνάγκη τοὺσ μὲν χεῖρον, τοὺσ δὲ βέλτιον ἔχειν πρὸσ αὐτὸ τὸ πείθεσθαι τοῖσ προεστῶσιν. οἰού τοίνυν καὶ Μιλτιάδου προεστῶτοσ τοὺσ μὲν ὡσ πλεῖστον τῆσ ἐκείνου δυνάμεωσ ἀπολαῦσαι, τοὺσ δὲ μέσωσ, κἀν τῷ μέσῳ τὸ παραλλὰξ αὖ τίθει. γένοιτο δ’ ἄν τισ ἐν πλήθει καὶ περὶ ὦτα ἀτυχέστεροσ. οὔτοι πάντασ οὐδ’ ὁ ἥλιοσ οἱο͂́σ τ’ ἐστὶ θερμαίνειν, ἀλλ’ ἤδη τισ ἐν καθαρῷ τῆσ μεσημβρίασ ἐρρίγωσε τῆσ καταβολῆσ ἐπελθούσησ. ἂν οὕτω μετρίωσ καὶ πρὸσ δύναμιν τῆσ φύσεωσ ἐξετάζῃσ, φανεῖταί σοι καὶ Μιλτιάδησ ὅλην τὴν πόλιν εὖ πεποιηκώσ. εἰ δὲ κατ’ ἄνδρα ζητήσεισ τοὺσ ἀρίστουσ, οὐδὲ τοὺσ ἵππουσ τοὺσ Θετταλοὺσ ἐφεξῆσ ἅπαντασ ἀρίστουσ εὑρήσεισ, οὐδὲ τὰσ κύνασ τὰσ Λακαίνασ, ἀλλ’ ὅμωσ σώζεται τοῖσ γένεσι τοὔνομα. οὕτω δὴ καὶ τοὺσ Ἀθηναίουσ ἐξέταζε, τὸ πᾶν ἦθοσ τῆσ πολιτείασ ὁρῶν αὐτῶν καὶ πῶσ ἔπραττον κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ κοινῇ, ὥσπερ που καὶ φαμὲν πόλιν εὐνομεῖσθαι, καίτοι γ’ οὐ δυνατὸν γενέσθαι πόλιν τοιαύτην, ἐν ᾗ μηδὲν μήτε μεῖζον μήτ’ ἔλαττον ἁμάρτημα συμβαίνει μηδ’ ἁμαρτάνει μηδείσ. καὶ μὴν καθ’ ὑμᾶσ τοὺσ σοφοὺσ ἔχοι τισ ἂν ὡδὶ προσβιβάζειν τῷ λόγῳ, ὡσ ἄρ’ ἂν ἡ πόλισ εὐνομῆται, ἀνάγκη τοὺσ οἰκοῦντασ αὐτὴν πάντασ εὐνόμουσ εἶναι, καὶ ἄνδρασ καὶ γυναῖκασ· εἰ δ’ εὐνόμουσ, εὐτάκτουσ· εἰ δ’ εὐτάκτουσ, σώφρονασ· εἰ δὲ σώφρονασ, καὶ φρονίμουσ· φρονίμων δ’ ὄντων ἁπάντων οὐχ οἱο͂́ν τε δήπουθεν ἁμαρτάνειν οὐδένα· ὥσθ’ ἑώσ ἂν ἡ πόλισ εὐνομῆται, ἀνάγκη μηδένα μηδὲν ἁμαρτάνειν.