Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 48:

οὔκουν Δολόπων γε οὐδεὶσ ἐπ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἀπήντησεν, οὐδὲ τῶν ἄλλων τῶν ὁμοίωσ ἐκείνοισ ἠγμένων. καὶ μὴν εἰ μηδὲν ἄλλο τισ εἰπεῖν εἶχε Μιλτιάδου, μηδὲ ἦν εὑρεῖν πολλὰ καὶ σεμνὰ, ἐξαρκεῖν ἂν ἔμοιγε δοκεῖ τὸ ψήφισμα ἀντ’ εἰκόνοσ αὐτοῦ τῆσ ψυχῆσ ἅπασιν εἶναι. οὐ τοίνυν οὐδ’ ὁ τοῦ τῶν πολεμίων στρατοπέδου κύριοσ καὶ ἡγεμὼν Δᾶτισ οὔτ’ αὐτὸσ ἀνὴρ ἀγαθὸσ αὐθημερὸν οἱο͂́σ τ’ ἦν γενέσθαι οὔτε ποιῆσαι τοὺσ ὑφ’ αὑτῷ τοσούτουσ ὄντασ. καίτοι προείρητό γε ὑπὸ τοῦ βασιλέωσ αὐτῷ στέρεσθαι τῆσ κεφαλῆσ, εἰ μὴ Ἐρετριέασ καὶ Ἀθηναίουσ ἀγάγοι. ἀλλ’ ὅμωσ οὐδὲν αὐτὸν βελτίονα ἐποίησεν ὁ φόβοσ. ἐκεῖνα μὲν γὰρ ἦν ἐντολαὶ πρόσκαιροι παρὰ τοῦ δεσπότου, Μιλτιάδησ δὲ πάλαι πεπεικὼσ ἦν Ἀθηναίουσ μηδένα δεσπότην πλὴν τῶν νόμων ἡγεῖσθαι, μηδὲ τοῦ καλοῦ καὶ δικαίου μηδένα κρείττω νομίσαι φόβον, μηδ’ οὕτωσ ἀνάγκην ἰσχυρὰν δι’ ἣν προσήκειν γενέσθαι χείροσι. διὰ ταῦτα εἶχεν ὅ τι χρῷτο αὐτοῖσ. ἐπεὶ ναύτασ γε οὐκ ἂν ἐξαίφνησ οὕτωσ αὐτοὺσ ἐποίησεν, οὐδ’ εἰ σφόδρα ἔδει ναύτασ ἐκείνην τὴν ἡμέραν εἶναι, οὐδέ γε μουσικοὺσ, οὐδέ γε ἱππικούσ. οὐ τοίνυν οὐδ’ ὁπλίτασ ἀγαθοὺσ, οὐδὲ συλλήβδην εἰπεῖν ἄνδρασ ἀγαθοὺσ καὶ λυσιτελοῦντασ ἑαυτοῖσ οὐκ ἂν οὕτω βραχὺσ καιρὸσ ἤρκεσε ποιῆσαι, ἀλλ’ ὥσπερ οἱ γεωργοὶ πολλοστῷ μηνὶ τῶν σπερμάτων τὴν ἐπικαρπίαν κομίζονται καὶ οὐχ ἅμα τῷ καταβαλεῖν, οὕτω κἀκείνουσ Μιλτιάδησ παλαιαῖσ ὁμολογίαισ κατειληφὼσ εἶχεν ἐν τῷ καιρῷ χρησίμουσ, οὐκ ἐπὶ τῆσ χρείασ λαμβάνοντασ τὰ μαθήματα ‐ αἰσχρῶσ γὰρ ἂν οὕτω γε ὁ χορὸσ ἠγωνίσατο αὐτῷ ‐ , ἀλλ’ ἐπὶ τῆσ ἐξουσίασ εἰσ τὴν χρείαν ἠσκημένουσ. καὶ γάρ τοι τῆσ ἀσκήσεωσ αὐτῶν καὶ τῆσ ἐπιμελείασ ἅπασα ἡ Ἑλλὰσ κοινοὺσ τοὺσ καρποὺσ ἐκομίζετο.