Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 38:

εἰ ταῦθ’ οὕτωσ ὥσπερ ἔφην ἔχει, πρῶτον μὲν ἔγωγε οὐχ ὁρῶ πῶσ ἂν μᾶλλον πάντ’ ἄνω καὶ κάτω γένοιτο. εἰ γὰρ τἀναντία τοῖσ ἐναντίοισ ὁριούμεθα, πῶσ ἕκαστον ἔθ’ ἡμῖν σώσει τὴν αὑτοῦ φύσιν; εἰ γὰρ ἡ ἀρχὴ δουλεία, σχολῇ γ’ ἂν ἄλλο τι δουλείαν ἐκφύγοι· κἂν εἴ γε τὴν ἀρχὴν δουλείαν εἶναι τιθείημεν, τί κωλύει καὶ τὴν δουλείαν ἀρχὴν τοῖσ αὐτοῖσ τούτοισ τιθέναι λόγοισ; κἀκ τούτου περίεισιν ἡμῖν ἡ θέσισ, καὶ οὐδέποτ’ ἐν ταὐτῷ μένει, ἀλλ’ ἡ μὲν ἀρχὴ δουλεία πρότερον γενομένη δι’ ἐκείνησ πάλιν ἀρχὴ γίγνεται, ἡ δ’ αὖ δουλεία πρότερον ἀρχὴ νομισθεῖσα ὑπ’ αὐτῆσ τῆσ ἀρχῆσ ἐπάνεισι δουλεία πάλιν εἶναι. καὶ οὕτω πλανήσεται καὶ μεταχωρήσει τὰ ὀνόματα ταῦτα τῶν ἐναντίων πραγμάτων ὄντα, εἰ δὲ βούλει, τἀναντία τοῦ πράγματοσ. καὶ μὴν οὐδὲ ὅ τι λοιπὸν ἔσθ’ ἡμῖν τούτων περιῃρημένων ῥᾴδιον εὑρεῖν. εἰ γὰρ μὴ προστησόμεθα μήτε πολλῶν μήτε ὀλίγων, μήτε οἰκίασ μήτε ἡμῶν αὐτῶν, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, μηδὲ κινήσει μηδένα ἡμῶν μήτε χρεία πατρίδοσ μήτε ἑστία πατρῴα μήτ’ οἰκέται ὁρῶντεσ εἰσ ἡμᾶσ μήτ’ ἄλλο τῶν ἀνθρωπίνων μηδὲν, ἀλλ’ οὕτωσ φυγῇ φευξούμεθα τὰ πράγματα καὶ καθεδούμεθα ὥσπερ ἐν μέσῳ τῷ ἀέρι, τῆσ γῆσ οὐδὲν προσαπτόμενοι, οὐδὲ φροντίζοντεσ οὐδενὸσ πράγματοσ, οὐδ’ ἂν προσαγγέλλῃ τισ ἡμῖν ἅπερ τῷ Μελεάγρῳ, ἄνδρασ μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ’ ἄλλοι ἄγουσι βαθυζώνουσ τε γυναῖκασ, ἀλλὰ πάντα ταῦτα ἀνελευθερίαν καὶ ταπεινότητα εἶναι καταγνωσόμεθα, καὶ πρὸσ ἅπανθ’ ἡμῖν οὗτοσ ὁ λόγοσ ἀρκέσει, τὸ διακονεῖν ταῦτ’ εἶναι καὶ ὑπηρετεῖν καὶ τὸ ἀδικεῖσθαι κρεῖττον ἢ ἀδικεῖν, ἄλλο τι ἢ τῶν ἀψύχων ἐγγύτατα ζῆν λείπεται, καὶ τοῖσ κάμνουσι παραπλησίωσ, ὅταν αὐτοῖσ ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἡσυχάζειν ἐπιταχθῇ;