Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 27:

τοῖσ μὲν γὰρ πολεμίοισ μέροσ ἑκάστοισ ἐκινδύνευεν, αὐτοῖσ δὲ καὶ τοὔδαφοσ τῆσ πόλεωσ συνυπέκειτο τῷ κινδύνῳ, καὶ εἷσ ὑπὲρ πάντων κύβοσ ἀνερρίπτετο, σωμάτων, χρημάτων, δόξησ, ἡγεμονίασ, τοῦ βάθρου τῆσ πόλεωσ, τῶν ἐλπίδων, ὅτου τισ ἂν εἴποι παντόσ. οὔκουν ᾤετο δεῖν οὕτωσ ἄνισον ἀγῶνα ἀγωνίζεσθαι, οὐδ’ ἐπὶ μηδενὶ πλείονι πᾶσι τοῖσ οὖσι κινδυνεύειν, σωφρονῶν οἶμαι καὶ στρατηγοῦ λογισμῷ χρώμενοσ. ὁρῶμεν δὲ δή που καὶ τοὺσ παλαιστὰσ οὐκ εἰσ τὰ τῶν ἀντιπάλων ἰσχυρὰ συγκαθιέντασ, οὐδ’ ἐξεπίτηδεσ καθ’ αὑτῶν παρέχοντασ λαβὰσ, ἀλλ’ ἀπὸ τούτων μὲν ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα ἀποχωροῦντασ, τοῖσ δὲ αὑτῶν πλεονεκτήμασι χρῆσθαι πειρωμένουσ καὶ τὴν νίκην ἀπὸ τούτων διώκοντασ. ἃ καὶ Περικλῆσ ἐνθυμούμενοσ οὐκ ἔδωκε τοῖσ πολεμίοισ τοσαύτην κατὰ τῆσ πόλεωσ λαβὴν, ἀλλ’ ἐάσασ ἐκείνουσ ἐν τῇ Ἀττικῇ ληρεῖν ἑκατὸν νεῶν ἐπίπλουν ἐξήρτυε τῇ Πελοποννήσῳ καὶ αὐτὸσ ἐμβὰσ ἐκόμιζε τὴν στρατιάν. καὶ περιῆν τοῖσ μὲν τῆσ Ἀττικῆσ μέροσ τι τετμηκέναι, τοῖσ δ’ ὡσπερεὶ πᾶσαν τὴν πολεμίαν. ὥστε ἠναγκάζοντο ἤδη φεύγειν ἐκ τῆσ Ἀττικῆσ οἱ τότε ὡσ ἐπὶ ἑρ́μαιον βαδίζοντεσ. οὕτωσ ἃ μὲν οὐκ ἐκίνει, προνοίασ, οὐ δειλίασ ἦν, ἃ δὲ κἀν τούτοισ ὄντασ ἠξίου τολμᾶν ἔσχατον δεῖγμα τῆσ ἀνδρείασ ἔχει τῆσ ἐκείνου. καίτοι πῶσ οὐκ ἄτοπον, εἰ ὅτι μὲν οὐκ ἐξῆγεν αἰτιασόμεθα, ὅτι δὲ ἔξω τῆσ Ἀττικῆσ ἦγεν αὐτοὺσ οὐ θαυμασόμεθα; καὶ ὅτι μὲν οὐκ ἐμάχετο οὗ μὴ προσῆκεν ἐπιτιμήσομεν, ὅτι δ’ ἠπίστατο ποῦ χρὴ τοῦτο ποιεῖν οὐ διαλογιούμεθα; καὶ ὅτι μὲν οὐ τὴν Ἀττικὴν ἐνεπίμπλη πολέμου καὶ ταραχῆσ κατηγορήσομεν, ὅτι δὲ εἰσ τὴν πολεμίαν ἀπέβαινε καὶ ἀντιμεθίστη τῇ Πελοποννήσῳ τὴν πολιορκίαν οὐ θήσομεν εἰσ λόγον; ἀλλὰ τὰ μὴ πραχθέντα ἀντὶ τῶν πεπραγμένων ζητήσομεν; καὶ ὅτι μὴ νοσοῦντασ μὲν οὐκ ἐξῆγεν οὐ συγγνωσόμεθα, ὅτι δὲ καὶ νοσοῦντασ ἐξῆγεν οὐ θαυμασόμεθα;