Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 110:

παραλείπω δὲ νᾶμά τε κάλλιστον πάντων ναμάτων καὶ τοὺσ ἐκ τοῦ σωφρονοῦντοσ στόματοσ ἰόντασ λόγουσ καὶ ὅσα τοιαῦτ’ ἄλλα ἄλλοθι ῥητορικὴν εἴρηκεν ἐπικοσμῶν. εἰ δέ τισ ἡμῖν περὶ Πλάτωνοσ ὑπολάβοι ὅτι οὐ ταύτην κακῶσ εἴρηκε τὴν ῥητορικὴν ὑπὲρ ἧσ νῦν ἡμεῖσ τοὺσ λόγουσ ποιούμεθα, ἀλλὰ δύο οὐσῶν τὴν ἑτέραν κακίζει, πρῶτον μὲν οὐδὲν μᾶλλον τά γε ἡμῖν εἰρημένα φαύλωσ ἔχοντα ἐλέγχεται, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τοῦτο καλῶσ καὶ προσηκόντωσ ἅπαντα ταῦτα ἠνύσθαι μαρτυρεῖ. ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνοσ τὴν φαύλην δικαίωσ ψέγει, τί κωλύει τήν γε ἐναντίαν ἡμᾶσ ἐπαινοῦντασ ὀρθῶσ ποιεῖν; ἔπειτα οὐκ ἀναιρεῖ τοὺσ παρ’ ἡμῶν ἐλέγχουσ ἡ παραίτησισ αὕτη, ἀλλὰ καὶ οὕτωσ ἐναντία φαίνοιτ’ ἂν εἰρηκὼσ αὐτὸσ ἑαυτῷ, εἰ διττὴν εἶναι τὴν ῥητορικὴν ἀξιῶν, εἶθ’ ὡσ μιᾶσ καὶ ἁπλῆσ τινοσ οὕτωσ τὴν κατηγορίαν πεποίηται. δῆλον γὰρ ὅτι εἰ τοῦτ’ ἐστὶν ἀληθὲσ, τὴν μὲν φαυλίζειν, τὴν δὲ ἐπαινεῖν αὐτῷ προσῆκε διελομένῳ, ὥσπερ ἐν τοῖσ περὶ ἔρωτοσ λόγοισ φαίνεται πεποιηκὼσ, καὶ πολύ γε μειζόνων εὐφημιῶν τὸν χρηστὸν ἠξιωκὼσ ἢ οἱών τὸν ἕτερον βλασφημιῶν. θαυμάζω δ’ ἔγωγε τί ἄν ποτ’ ἐποίησε, μόνην ταύτην εἰδὼσ οὖσαν ῥητορικὴν περὶ ἧσ ταῦτα διεξέρχεται, ὁπότε οὐσῶν, ὡσ ἂν φαίη, δυοῖν καὶ τοσοῦτον διαφερουσῶν τοσαύτην φαίνεται σπουδὴν πεποιημένοσ τοῦ καθάπαξ κακῶσ εἰπεῖν. τί γὰρ μᾶλλον φαῦλον ἡ ῥητορικὴ ἢ χρηστὸν, εἴπερ ἐστὶ διττόν; οὐκοῦν οὐκ εἰσ τὰσ ἴσασ λαβὰσ ἥκομεν, ἀλλὰ τὸ τῶν ἴσων κατ’ ἐκείνου γίγνεται. ἔπειτα τί κωλύει κἀμὲ τῶν αὐτῶν τούτων λόγων ἐχόμενον φάσκειν ὅτι καὶ ἡ διαλεκτικὴ διττὴ καὶ οὐχὶ μία ἐστὶν ἁπλῶσ, ἀλλ’ ἡ μὲν οἱά παρακρούεσθαι καὶ ἐξαπατᾶν καὶ χρόνουσ τρίβειν καὶ εἰσ ὑγιὲσ οὐδὲν πάντη τὴν γλῶτταν ἄγουσα, ψυχρά τισ καὶ ἀγεννὴσ καὶ κακοῦργοσ καὶ ἀπατηλὴ καὶ ἀνελεύθεροσ, ἡ δὲ οἱά χαρίεντασ παρέχεσθαι καὶ δεξιούσ;